Bekend als winterplantje vanwege de sierlijke besjes. Niet veel mensen kennen de vele toepassingen van dit Noord-Amerikaanse plantje! De besjes kunnen zowel rauw als gekookt worden gegeten en hebben een heldere, pittige smaak; na de vorst verbetert de smaak. Het jonge blad wordt rauw gegeten en heeft een prettige bite. Heel populair is de heerlijke thee, die van het blad wordt getrokken, na het fermenteren van het rode blad ontstaat een sterke thee. Voor de Indianen was dit plantje heel belangrijk als pijnstiller, ontstekingsremmer en stimuleringsmiddel. De olie, die uit dit plantje wordt getrokken bevat dezelfde stoffen als aspirine. Niet geschikt voor mensen met een allergie voor salicylaten.

Een nieuwe aanwinst in de fruittuin: zoetzure, zachte bessen aan sterke, vorstbestendige planten. Uit de Chinese traditie (die nog springlevend is!) een veelgebruikte plant: de bessen en wortels beloven veel gezond makende en gezond houdende werkingen. De plant groeit met lange takken, die steun nodig hebben (net als bramen) en ook lange doorns bezitten. Zet ze zonnig of half beschaduwd op een voedzaam en niet te natte plaats, ze groeien gemakkelijk en zijn zeer vorstbestendig. Bronnen vermelden dat de vruchten zeer goed zijn voor de ogen vanwege het hoge Caroteengehalte. Planten zijn zelfbestuivend, dus 1 plant is voldoende voor vruchtzetting. Tenslotte nog enkele toepassingen in de (Chinese) keuken: In rijstepap, in soepen, met kip, in de wok, voor een gezonde kruidenthee, men maakt er wijn of bier van en de jonge scheuten worden als spinazie gekookt. Verder wordt er rechtstreeks sap uit geperst voor een gezond makende sapdrank. Maak er echter geen dagelijks drankje van, want overdaad schaadt.

De kakipruim komt steeds meer onder de aandacht, tropische en winterharde soorten hebben we inmiddels in ons sortiment. Deze kleine tot middelgrote fruitboom is bij ons geheel winterhard. Opvallend is de prachtige herfstkleur van het blad, zodat de boom in elke tuin goede sier maakt. Op oudere leeftijd is de mooie kurkbast een opvaller. Vanwege 2-huizigheid zijn meerdere bomen nodig voor vruchtzetting, die overigens al na 6 jaar kan plaatsvinden. De rijpe, ronde, oranjerode vruchten kunnen heerlijk uit de hand worden gegeten en bevatten veel vitamine C. Het vruchtvlees is lekker als compôte en van de bladeren wordt een heilzame thee getrokken. Tenslotte zijn de geroosterde zaden geen onverdienstelijke (surrogaat)koffie.

Vroeger werd in de lente in molshopen gezocht naar gebleekte paardenbloembladeren, daarom de naam Molsla. Door selectie is dit bladrijke type verkregen, die ook iets minder bitter is dan de wilde paardebloem. Het 1e jaar groeit de plant, na de winter lopen de penwortels weer uit, voor het oogsten van gebleekt blad: bedek de plant in het voorjaar met een rugje grond of met een bleekpot of omgekeerde zwarte emmer, na enkele maanden kan je oogsten. Daarna de plant in het licht laten uitgroeien, de groene (ongebleekte) bladeren zijn ook eetbaar en rond de Middellandse Zee populair in salades (Insalata di Tarassaco), de smaak is wel wat bitterder, maar ze bevatten dan wel meer mineralen en vitaminen, zie de site van Plants For A Future.
De wortel kan je rauw of gekookt eten, deze is stevig en bitter van smaak en doet wat denken aan rapen. De bloemen zijn ook eetbaar, smaken wat bitter, maar met de juiste dressing is dat goed te doen, je kan ze ook toevoegen aan een kruidenthee (eventueel aangevuld met blad en wortel). De bloemknoppen kunnen in het zuur als een soort (grote) kappertjes worden bewaard en later lekker door de sla of over gerechten. Blad en wortel worden overigens ook gebruikt om bier een speciale smaak te geven, bitter bij bitter, dat moet goed gaan! De oudere wortels worden (net als Cichorei 338400) geroosterd als “surrogaat”-koffie.

Er zijn veel medische toepassingen bekend van de paardenbloem, voor wie Engels kan lezen, even een opsomming:
The dandelion is a commonly used herbal remedy. It is especially effective and valuable as a diuretic because it contains high levels of potassium salts and therefore can replace the potassium that is lost from the body when diuretics are used. All parts of the plant, but especially the root, are slightly aperient, cholagogue, depurative, strongly diuretic, hepatic, laxative, stomachic and tonic. The root is also experimentally cholagogue, hypoglycaemic and a weak antibiotic against yeast infections. The dried root has a weaker action. The roots can be used fresh or dried and should be harvested in the autumn when 2 years old. The leaves are harvested in the spring when the plant is in flower and can be dried for later use. A tea can be made from the leaves or, more commonly, from the roots. The plant is used internally in the treatment of gall bladder and urinary disorders, gallstones, jaundice, cirrhosis, dyspepsia with constipation, oedema associated with high blood pressure and heart weakness, chronic joint and skin complaints, gout, eczema and acne. The plant has an antibacterial action, inhibiting the growth of Staphylococcus aureus, Pneumococci, Meningococci, Bacillus dysenteriae, B. typhi, C. diphtheriae, Proteus etc. The latex contained in the plant sap can be used to remove corns, warts and verrucae. The latex has a specific action on inflammations of the gall bladder and is also believed to remove stones in the liver. A tea made from the leaves is laxative. The German Commission E Monographs, a therapeutic guide to herbal medicine, approve Taraxacum officinale for dyspepsia, urnary tract infections, liver and gallbladder complaints, appetite loss. (Bron: www.pfaf.org)

Witte molsla is afkomstig uit Japan en heeft naast een prachtige bladproductie ook nog eens een fraaie bloei: wie heeft ooit wel eens witte paardebloemen gezien immers...? De naam molsla dankt deze plant aan de bleekmethode in het vroege voorjaar: een beetje losse grond over de planten (of een zwarte emmer omgekeerd er overheen) en de eerste groei is mals en gebleekt. Maar de prachtige bladeren kunnen ook ongebleekt rauw of gekookt gegeten worden. Ze hebben een nogal bittere smaak en zijn zeer goed voor het spijsverteringssysteem. De wortels worden gekookt gegeten. De zeldzame bloemen eet je rauw of gekookt en de bloemknoppen zijn heerlijk in beignets. Van de hele plant wordt (vers of in gedroogde vorm) thee gemaakt. De wortels worden gedroogd en gebrand om koffie te vervangen.

Fraaie (bijna) witte, stompvormige Ajoema, de kleur komt samen met een fruitige smaak en... witheet!

Wie kent ze nog: echte GELE radijsjes! Een radijsje, in de vorige eeuw in Zeeland zeer geliefd en in Polen en Rusland onverminderd populair. De smaak is zachtheet.

Prachtige plant, dat veel eetbare toepassingen kent en als eenjarige of meerjarige (vorstvrij overwinteren) wordt geteeld. We beginnen bij de jonge blaadjes en stengels: deze worden bijvoorbeeld in Senegal heel veel gegeten als kruidige, iets zure variant op spinazie, een smaakmaker in vis- en rijstgerechten. Van de oudere stengels wordt een sterke vezel gemaakt. Na enkele maanden verrassen de planten met fantastische schotelvormige bloemen in wit of roze tinten. Sierlijk maar ook weer eetbaar: eet ze rauw in salades of gebruik ze in zoet bakwerk. Gedroogd wordt van de bloem een populaire thee getrokken, in Noord- en West-Afrika heel bekend (Wonjo of Bissap). Een rode kleurstof, getrokken uit de bloem, wordt veel gebruikt in voedsel. De helderrode, kleverige vruchten zijn sierlijk in bloemwerk, maar ook een belangrijke bron van gezonde drankjes.

De stokroos is een populair lid van de kaasjeskruidfamilie! Niet alleen een sieraad voor de tuin, maar ook een veelzijdige aanvulling op de salade. Deze helderwitte, enkelbloemige variëteit vonden we in Gaziantep in Turkije en vonden we erg smakelijk. Enige weken na het zaaien kan het feest al beginnen: snoei de topjes van de plant, heerlijk mals en de plant blijft jong en mals groen produceren. Als in het 2e jaar de bloei doorbreekt kunnen de jonge knoppen (na kort roerbakken) op het bord. Het bloemblad (1 voor 1 plukken) geeft een zalvend element aan de salade, vergelijkbaar met avocado. Maak ook eens een verfrissende thee van het bloemblad! Kortom, een lust voor het oog en de smaakzintuigen.

Het vijfdelige blad geeft al een speels aanzien aan deze steeds populairder wordende klimplant. De trosjes hangende, spierwitte bloemetjes decoreren in de zomer je muur of schutting. De plant komt uit Oost-Azië en krijgt het liefst een halfbeschaduwd plekje. Uiteindelijk zullen er hele bijzondere, grijsblauwe, langwerpige vruchten (5-10 cm lang en 4 cm breed) ontstaan, deze bevatten de zaden en er omheen een witte, bijna vloeibare vruchtmassa. De inhoud is in zijn geheel eetbaar met een structuur als de granaatappel. Met een beetje citroensap is het een lekkernij! De schil is bitter, maar na bakken is ook deze een heerlijkheid. De jonge uitlopers van de Akebia zijn heerlijk door de sla en van ouder blad maak je een gezonde thee. Er zijn in de Chinese geneeskunst veel toepassingen bekend tegen o.a. infecties. Tenslotte zijn de 1-jarige twijgen na de winter geschikt als vlechtmateriaal voor manden. Voor goede vruchtzetting is het wijs om met een kwastje de pollen van de mannelijke bloemen (meestal bovenin de plant) in aanraking te brengen met de stampers van de vrouwelijke bloemen.