Een zeer winterharde, knolvormende Lathyrus! Het is zelfs een van de weinige meerjarigen van dit geslacht wiens lila bloemen nog lekker geuren ook!
In heel Europa een inheemse plant.
Aan het draadvormige wortelgestel komen knolvormige, langwerpige verdikkingen voor die al eeuwen lang bekend zijn als voedsel.
De plant wordt 30-100cm lang/hoog: een prima eetbare sierplant! De Franse noemen deze vergeten groenten “Hollandse Muisjes” (!) omdat sinds ± 1783 deze knolletjes vanuit het koele Nederland werden geëxporteerd naar Frankrijk.
Een oud recept: knolletjes 1uur koken, pureren en met melk en kruiden opdienen.
De bloemen, jonge scheuten en zaadpeultjes zijn ook eetbaar.

Een heerlijk maar tegelijk ook berucht knolletje...
Heerlijk: de knolletjes kunnen in het najaar worden geoogst en smaken rauw of in de roerbakschotel heerlijk “nootachtig”. Je kan ze roosteren voor een smakelijke koffie- of chocolademelkvervanger. In Spanje wordt van deze knolletjes de bekende horchata getrokken, een melkkleurige drank met notensmaak. Het knolletje is al eeuwenlang bekend (en in cultuur) in Afrika, Azië en Europa. Ze zijn gevonden bij Egyptische tomben van 2400 v.Chr. en de Zoeloe’s kennen het knolletje als sinds mensenheugenis als hulp voor spijsvertering en verbetering van de ademgeur.
Berucht: De tuinbouw kan enorm last krijgen van de wilde vorm van dit plantje, een rampzalig onkruid in de bollen- en aardappelteelt. Onze variëteit is echter niet rankend en bloeit niet, dus maakt geen zaad. Je hoeft dus niet bang te zijn om tot last te wezen voor de buurman die bollenboer is.

Open bestoven zaad van diverse Sarpo-rassen en -kruisingen. Ieder zaadje kan een nieuw ras voortbrengen, dat je dan via knollen verder vermeerdert. Verwacht vooral late, bloemige rassen met mogelijk een hoge opbrengst en vooral goede weerstand tegen de aardappelziekte. Eet dus na het eerste groeijaar niet meteen al die knolletjes op: plant de productiefste het volgende jaar uit. Pas na het 2e seizoen kun je een volwaardige oogst verwachten.

Een meerjarige plant, die aan het eind van het jaar ovalen knolletjes vormt. De smaak is iets zoet nootachtig, eet ze gekookt, gefrituurd of gebakken. Omdat veel leden van dit geslacht giftig zijn (net als veel familieleden van de aardappel) mogen de knollen niet rauw worden gegeten! Verplant en scheur de plant regelmatig, hij misstaat niet in de tuin: witte schermbloemen op 1 m hoogte en vaak aanwezig winterblad.
Er bestaan naast de Kleine Aardkastanjes nog twee andere soorten die ook Aardkastanje worden genoemd, het verschil is duidelijk te zien: Bunium bulbocastanum of Grote Aardkastanje en Conopodium majus, de Franse Aardkastanje vormen beiden maar één, wat grotere knol per plant. Deze twee soorten Aardkastanje mogen wél rauw gegeten worden.

Gewoon uit het “wild” eten wordt gelukkig steeds bekender! Deze inheemse, eetbare plant houdt van een zonnige tot licht beschaduwde plaats. Het jonge, malse blad wordt gegeten in salade of kort in de roerbak of pan als spinazie. De smaak is pittig als radijs met een aromatisch bittertje. Lapsane (de geslachtsnaam) betekent “eetbaar kruid” en werd al beschreven door Marcus Terentius Varro, een Romein die leefde van 116-27 v.Chr. De plant zaait uiteraard gemakkelijk uit, om dit te voorkomen kunnen “doorgeschoten” planten worden verwijderd.