Dit ras wordt het meest gebruikt voor de “groene” teelt, dus groene asperges, die zonder aanaarden worden geteeld. Uiteraard kunnen ze ook aangeaard worden, om witte asperges te telen.
Tip: bij de teelt van gebleekte (witte) asperge is aspergefolie heel handig! Zie 845005

Ziehier, de eerste 100% mannelijke paarse asperge. Dit komt de opbrengst enorm ten goede! De teelt is in heel Europa mogelijk, zowel in kouder als zeer warm (subtropisch) klimaat. De dikke, intens paarse stengels hebben een bijzonder aroma! Na de jaarlijkse oogst wordt gevolgd door flink hoogopgaande groei. Grote kwekers ploegen een extra rug tegen de planten aan, een hobbykweker kan ook een klimnet liggend langs stokken omhoog trekken.
Tip: bij de teelt van gebleekte (witte) asperge is aspergefolie heel handig! Zie 845005

Je ziet ze niet veel, maar voor de hobbyist is deze purperen asperge (intern creme-groen) een smaaktopper! 20% Zoeter en zeker aromatischer dan menig ander ras geeft deze flink groeiende (tetraploïde) sierlijke variëteit vanaf het 3e jaar de eerste oogst. Rauw (in salades) op zijn mooist en kort gekookt of gestoofd blijven ze vlammend purper, langer gekookt worden ze donkergroen.
Tip: bij de teelt van gebleekte (witte) asperge is aspergefolie heel handig! Zie 845005

Een semi-professionele zaaiasperge, ontwikkeld uit de Mary Washington, speciaal voor de groene teelt dus. In de Universiteit van California-Davis is dit ras “gemaakt” en kan tegen grote hitte en droogte. Voor ons klimaat is dit ras ook zeer geschikt, mits op niet te natte grond geteeld.
Tip: bij de teelt van gebleekte (witte) asperge is aspergefolie heel handig! Zie 845005

Zeer geliefd in de Italiaanse keuken zijn deze fijne, extra smakelijke asperges. De "wilde" smaak komt weer helemaal terug op je bord. Dit soort groeit nog steeds aan de kust van de Adriatische Zee en komt dichtbij de smaak van asperges, die zo geprezen werden door Plinius (37-79 na Chr.) We krijgen van april tot de voorraad op is ook planten van de wilde asperge, zie 831150.

Een fraaie distelplant met verrassende toepassingen: eetbaar en genezend. Dat laatste zit al in de (Oudgriekse) naam verstopt, Eryngium betekent: genezing van indigestie en winderigheid!
Allereerst kan je in het voorjaar een donkere emmer boven de plant plaatsen, de jonge scheuten, die gaan groeien zijn heerlijk mals en eetbaar als asperge!
De bleekgroene plant wordt 15-60 cm hoog en vormt diepgaande en eetbare (!) wortelstokken. Ze worden gekookt of gekonfijt. De plant bloeit in juli en augustus met witte of lichtblauwe bloemen in tien tot twintig hoofdjes. Deze hoofdjes zijn ook eetbaar, 1-1,5 cm groot en omgeven door stekelige schutbladen (omwindselbladen).
Binnen de traditionele kruidengeneeskunde is een medicinale werking bekend tegen galstenen, infecties van de urinewegen, huidaandoeningen, hoesten en verstopping.
Deze meerjarige plant groeit het beste op kalkhoudende grond, in de zon.

Leuk verhaal, dat ik las op de website van onze collega Cruydt Hoeck: Op Voorne en Beierland heeft deze plant een bijzondere naam: Onrust. De naam is ontstaan uit een oud gebruik om de plant met een draadje aan de zolder te hangen. Door de opstijgende (warme) lucht gaat de plant draaien of bewegen. Zo lang de plant blijft draaien is er niets aan de hand. Houd de plant echter op met draaien of ging deze stil hangen dan was er een heks in huis. Nee dan liever een beetje Onrust in het huis.

Na enkele jaren geduldige teelt kunnen we sinds 2012 gaan oogsten van deze onbekende en exclusieve groentesoort. De bloemstengels worden rauw in de knop geoogst en klaargemaakt als een heerlijke asperge met een stevige, “wilde” smaak. Maak een productieveldje op een zonnige tot halfbeschaduwde plek, humus- en kalkrijk en oogst ze jarenlang: de planten zijn zeer winterhard. Ze hebben op zijn minst graag wat onderbegroeiing, gras is ook al goed. Vroeger groeide deze telg van de vogelmelkfamilie uitbundig rond de stad Bath in Engeland, maar daar heeft men te gretig geoogst... In de berggebieden van Frankrijk en Spanje (Pyreneeën) tref je ze nog aan en worden aldaar door de bevolking geoogst en op de markt gebracht. De Fransman noemt deze verrukkelijke groente ook wel Asperge des Bois omdat ze in lichte bossen het meest met rust gelaten worden en dus daar nog voorkomen. Als je eens wat bloemen laat doorgroeien, geniet dan van bloemstengel van 40-100 cm hoog, aan het eind gesierd met bloemtrossen van 30-50 cm groot. De stervormige bloemetjes (mei-juli) zijn crèmewit en blijven na de bloei geopend om geleidelijk af te rijpen in fraaie doosvruchten.

Zeer vruchtbaar gezond gewas. Meeldauw- en mozaïekvirus resistent . Bittervrij. Geeft vruchten zonder bestuiving, professioneel ras.

Er zijn 2 types augurken (qua uiterlijk): glad of gestekeld. Dit is de “gestekelde” augurk, die een extra interessant mondgevoel geeft. Uiteraard zijn het geen scherpe stekels... eerlijk is eerlijk: de oorspronkelijke augurken van vroeger hadden ook al “stekels”! Doordat er geen bevruchting nodig is voor vruchtzetting (parthenocarpie) zal dit ras ook bij moeilijke omstandigheden gewoon blijven produceren. Teel ze klimmend in de kas of kruipend op een (zeer) beschutte plek buiten.

Een professionele augurk, die je in elk stadium kan oogsten voor een “fijne” of grovere maat. Dit augurkje laat zich ook uitstekend als mini-komkommer eten. De planten vertakken gemakkelijk, het kleine blad zorgt voor goede zichtbaarheid van de vruchtjes. Doordat er geen bevruchting nodig is voor vruchtzetting (parthenocarpie) zal dit ras ook bij moeilijke omstandigheden gewoon blijven produceren. Resistent tegen komkommermozaïekvirus en meeldauw.

Een professionele augurk, die je in elk stadium kan oogsten voor een “fijne” of grovere maat. Dit augurkje laat zich ook uitstekend als mini-komkommer eten. De planten vertakken gemakkelijk, het kleine blad zorgt voor goede zichtbaarheid van de vruchtjes. Doordat er geen bevruchting nodig is voor vruchtzetting (parthenocarpie) zal dit ras ook bij moeilijke omstandigheden gewoon blijven produceren. Resistent tegen komkommermozaïekvirus en meeldauw.

ECO GETEELDE ZADEN! Een sterk, wat ouder ras, dat buiten een goede oogst geeft. De vruchten zijn tamelijk glad en bittervrij. Het oogststadium bepaalt de grofheid: wie van fijne, kleine augurken houdt moet dus vroeg oogsten, grotere vruchten kunnen als komkommertje worden gegeten of worden ingemaakt als “zure bom”.

Een sterk, wat ouder ras, dat buiten een goede oogst geeft. De vruchten zijn tamelijk glad en bittervrij. Het oogststadium bepaalt de grofheid: wie van fijne, kleine augurken houdt moet dus vroeg oogsten, grotere vruchten kunnen als komkommertje worden gegeten of worden ingemaakt als “zure bom”.

Een historisch rasje, vanaf 1880 in Frankrijk geteeld uit de West Indian Gherkin (zie 132200), die daarvoor de enige kleine inmaakkomkommer was. Vroeg oogsten, geeft een lekker knapperig vruchtje.

Dit is net als de aardpeer, de zonnewortel en de Yakon een familielid van de zonnebloem. De plant is winterhard, meerjarig en is zeer bekend bij de Native Americans om zijn voedende en geneeskrachtige eigenschappen. Alle delen van de plant zijn eetbaar, een kleine opsomming:

• de wortels zijn rauw, gekookt of gebakken eetbaar. Hoe langer je ze bakt of kookt, hoe zoeter ze worden. Een oude traditie is om ze 3 dagen op een vuurtje te sudderen! De smaak typeren we als notig, zoet met een balsemaroma. De geroosterde wortel is een koffievervanger.
  
• jonge scheuten, groen of gebleekt, zijn heerlijk als smaakmaker in salades.
  
• ouder blad en bladstelen worden gekookt gegeten, grotere hoeveelheden helpen tegen slapeloosheid!
  
• jonge bloemstengels worden geschild en rauw gegeten als selderij.
  
• het zaad eet je rauw of gekookt. Roosteren en malen en vervolgens kneden tot een cake, die je niet eens hoeft te bakken! Het zaad is rijk aan olie.
  

In de oude Noord-Amerikaanse traditie wordt Balsemwortel als geneeskrachtig kruid gebruikt: maagproblemen, pijn, koorts, ontsteking remmend, etc. Raadpleeg de site van Plants For A Future voor meer info, wij hebben een deel van deze tekst ook van deze website.

Ook al om de sierwaarde is de plant niet te versmaden: warmgele, kleine zonnebloemen aan 20-60 cm lange stengels, gedragen door zeer droogtebestendig, grijs behaard blad.

Groenbladige, de meest gebruikte variëteit voor de tropische tuinbouw.

Het ras met de donkerste bladeren: hoe meer zon hoe donkerder. De donkerpaarse stengels maakt het plaatje compleet, extra sierlijk voor bloembakken, maar uiteraard net zo lekker!

Donkergroenbladig met paarse gloed en paarse stengels: extra sierlijk!

Nee, dit is NIET die Reuzenberenklauw, waar je flinke huidirritatie van krijgt... alleen als je zeer gevoelig bent voor alle schermbloemigen, kan je last krijgen bij het vastpakken van de stengels. Deze meerjarige soort is 90-180 cm hoog, geeft helderwitte schermbloemen en heeft leuke eigenschappen voor keukengebruik. In de Baltische staten en Rusland worden de net gegroeide stengels (voordat het blad zich ontvouwt) in de zon te drogen gelegd. Op deze stengels vormen zich dan zoete, witte kristallen. De 15-20 cm lange, jonge stengels kunnen gegeten worden en smaken naar een combinatie van zoete komkommer, kokosnoot en mandarijntjes. Oudere stengels kunnen geschild gegeten worden. Bij het schillen moeten dan wel handschoenen gedragen worden om huidirritatie te voorkomen. De grote, aromatische bloemknoppen zijn van mei tot augustus rauw te gebruiken in salades. De zaden zijn erg lekker: de smaak is enigszins vergelijkbaar met die van kardemom, bergamot, citroen en kamfer. Te gebruiken bij koken maar ook gemalen in salades.
Er zijn ook medische toepassingen bekend, zie hiervoor betrouwbare boeken of -websites.
Bijen zijn dol op de bloemen!

Bekend als winterplantje vanwege de sierlijke besjes. Niet veel mensen kennen de vele toepassingen van dit Noord-Amerikaanse plantje! De besjes kunnen zowel rauw als gekookt worden gegeten en hebben een heldere, pittige smaak; na de vorst verbetert de smaak. Het jonge blad wordt rauw gegeten en heeft een prettige bite. Heel populair is de heerlijke thee, die van het blad wordt getrokken, na het fermenteren van het rode blad ontstaat een sterke thee. Voor de Indianen was dit plantje heel belangrijk als pijnstiller, ontstekingsremmer en stimuleringsmiddel. De olie, die uit dit plantje wordt getrokken bevat dezelfde stoffen als aspirine. Niet geschikt voor mensen met een allergie voor salicylaten.

Deze bijzondere, medicinale boom heeft in de hindoe-religie een speciale betekenis tijdens Dasherafeest (Dussehra). De plant vormt (in de pot geteeld) een struikje, dat in de zomer buiten kan staan en bij ons in de winter naar binnen moet, maar een nachtvorstje doorstaan ze wel. De grappige blaadjes worden door een spleet verdeeld in 2 ronde bolletjes. De spierwitte bloemetjes komen in trosjes en zijn wonderschoon! Na de bloei vormen langwerpige grijsgroene peultjes.
De bladeren, bloemen, jonge peultjes en zaden zijn eetbaar en worden in de traditionele geneeskunst toegepast.

ECO GETEELDE ZADEN! Een kogelronde kroot met dieprode, sappige knollen. Geef ze na opkomst een mulch-laagje om uitdrogen te voorkomen. In elk stadium oogstbaar, maar wel voor de winter.

De eerste F1 hybride, dus kwekerskwaliteit! Langwerpige kroten worden gewaardeerd vanwege een hoge opbrengst en een voortreffelijke smaak! Ideaal voor koks: geeft mooie, gelijke schaafplakken. ‘Alto’ is dieprood en gelijkmatig gevormd, onderling groeien de planten gelijkmatig in een zelfde tempo. De kop van de wortel steekt trots boven de grond uit en kan worden aangeaard voor een betere vorstbescherming.

Helder witte, ronde knollen. De smaak is aangenaam zoet, ook als de plant langer groeit. Het blad is frisgroen gebobbeld.

Je wordt niet zomaar en AAS winnaar... All-American Selections zijn de jury opgevallen door speciale eigenschappen. ‘Avalanche’ is de Amerikaanse tegenhanger van ‘Albino’, zij strijden beide om de beste smaak, heerlijk rauw of gekookt en met een goede, zoete, nauwelijks gronderige smaak!

Een kogelronde kroot met dieprode, sappige knollen. Geef ze na opkomst een mulchlaagje om uitdrogen te voorkomen. Natuurmest geven, geen kunstmest.

Dit is momenteel de beste kogelkroot of kogelbiet, die we kennen. Extra vroeg oogsten geeft heerlijke mini-bietjes, sappig en zoet... laat je de kroten doorgroeien, dan wordt de heerlijke diepe en zoete smaak wat aardser, maar nog steeds voortreffelijk! Tijdens smaaktesten gooit ‘Boro’ hoge ogen en als bonus blijft de plant zeer gezond en zijn de bieten lang houdbaar. Inwendig zijn de knollen dieprood en heerlijk sappig.

Oogstbaar: na 35 dagen het jonge blad, na 60 dagen de knollen. Diep donkerrood blad, zelfs bij minder zonnige omstandigheden. Het jonge blad is heerlijk (en mooi) in salades, de uitgedunde planten kunt u dus in de salade gebruiken. Rauw gesneden knolpartjes zijn rood met witte ringen. Veelzijdige combinatie van mooi en lekker!

Ronde biet met oranjegele buitenkleur en geel knolvlees.
De zachte, zoete bietensmaak is uniek!

De Golden Detroit is een betrouwbare, aromatische gouden biet met fraai en smakelijk blad. Gele bieten winnen terrein bij tuinders en culinaire genieters vanwege de zoete en mildere smaak. De levendige oranjegele kleur van Golden Detroit is een prachtige aanvulling op salades en maaltijden. Gekookt wordt dit krootje boterbloemgeel en smelt het in je mond. De lichtgroene, goudgeel geaderde bladeren zij jong geoogst goed te combineren in salades en kort gekookt een heerlijke snijbiet.

Oud ras uit 1905 (of eerder) met lange wortels met uitstekende smaak en unieke textuur. Nog steeds is dit “oudje” qua smaak sterk concurrerend met moderne rassen. Intern is de kleur dieprood. De wortels zijn stevig en taps van vorm en het blad zit stevig verankerd, waardoor ze vrij gemakkelijk geoogst kunnen worden. Het groene blad kan na de oogst lekker als spinazie gegeten worden.

Prachtige historische Italiaanse variëteit: opmerkelijk zoete, ronde krootjes, die inwendig opvallend gekleurd zijn met witte en roze ringen. Rauw, dun gesneden, blijft de prachtige kleur behouden. Na het koken zijn de knollen wit of lichtrood (dat hangt van de selectie af). Vooral geschikt voor de vroege teelt, april-juni.

Alf Christianson verbeterde deze prachtige historische Italiaanse variëteit. Grotere opbrengst en universele kleuring. Kenmerken blijven: opmerkelijk zoete, ronde krootjes, die inwendig opvallend gekleurd zijn met witte en roze ringen. Rauw, dun gesneden, blijft de prachtige kleur behouden. Na het koken blijft de kleurschakering tamelijk goed in tact. Voor vroege en late teelt geschikt.

(vóór 1935) Een flinke biet, die een enorme opbrengst geeft van langwerpige kroten. Bij doorgroei kan de buitenkant wat minder fraai van kleur worden, maar het gaat om de heerlijke binnenkant: een aromatische, voldoende zoete, rode biet. Jong oogsten geeft een frissere, maar minder “wilde” smaak. Dit ras wordt in stand gehouden binnen de collectie “Eeuwig Moes”. Het loof is roodachtig groen, bij veel zon dieper van kleur, zodat de naam “Zwartblad” te verklaren is. Bij inkuilen in (iets vochtig) grof zand, kunnen de bieten de hele winter gegeten worden.

In 1880 ontstond door kweekwerk uit een Duitse variëteit dit Amerikaanse ras. De platronde, kleine, dieprode bietjes gelden nog steeds als een van de vroegst oogstbare, gecombineerd met een zeer goede smaak. De knolletjes groeien bijna geheel boven de grond en zijn dus gemakkelijk oogstbaar. Niet vorstbestendig!

Zeer vroeg, platrond van vorm, zacht en smakelijk. Dieprode kleur.

Deze kroot combineert een handige, langwerpige vorm met een hoge opbrengst en een voortreffelijke smaak! Ideaal voor koks: geeft mooie, gelijke schaafplakken.

Gladde, cilindrische knollen met een zeer goede smaak. Ideaal om veel gelijke schijfjes te kunnen snijden! In de zomer goed mulchen en/of vochtig houden, dit ras is overigens goed bestand tegen doorschieten, verkurken of zacht worden.

Een oud Europees ras met veel mogelijkheden! Het frisgroene blad kan worden geplukt in de salade, de ronde tot iets lange knollen kunnen enorm groot worden zonder aan smaak in te boeten. In vochtig zand is deze kroot de beste (na Red Crapadine) om te bewaren.

Een zeer geliefde, langwerpige Kroot of Rode Biet met een rijke geschiedenis!
MacGregor's Favourite is een 19e-eeuwse Schotse variëteit met een dubbele reden om ze te kweken: zijn mooie, donkerrode, zachte bladeren zijn (jong geplukt) een lekkere, gezonde en fraaie toevoeging in de salade en de lange, kegelvormige wortels zijn (mits gelijkmatig gekweekt) heerlijk van smaak, aards, zoet en aromatisch. Als sierplant misstaat deze biet dus niet, je groentetuin mag immers ook fraai eruit zien?

De naam verklapt het al: dit is (zoals we in Dordrecht zeggen) een reuzenkroot! Lange en vooral dikke kroten met een rozerode kleur. In Engeland een showwinner, vanwege het flinke gewicht van een uitgegroeide biet: 8-10 kg komt voor, in 2009 ligt het record zelfs op 23,1 kg! Maak de grond luchtig en diep los, u kunt ze ook op ruggen telen. Jong oogsten is smullen, maar ook een uitgegroeide reus smaakt fantastisch! Een klant meldde ons: "De Mammouth is bijzonder zoet. Nog zoeter dan een Egyptische platronde vind ik." Culinaire tip: snijd dunne plakjes van deze rood-witgeringde biet en frituur ze tot een heerlijke chips.

Engeland is het land van de groentenshows. Daarbij gaat het om mooi en er zijn ook wedstrijden voor de zwaarste, de langste, de grootste enz. Deze ultralange kroot is een uitdaging om te telen. Fanatieke telers kweken ze in hoge buizen, zodat lengtes van 100 cm bereikt worden! Bij normale teelt, losse voedzame grond en voldoende vocht zijn lengtes van 40 cm geen uitzondering. De smaak is bijzonder goed!

Een kogelrond type van hoge kwaliteit. Het ras is monogerm (éénkiemig), er komt dus maar 1 plantje uit 1 zaadje, dat betekent minder werk met uitdunnen! Oogst eens een maaltje zeer vroeg: verrukkelijke babykrootjes!

Dit kogelronde bietje is dieprood en erg goed van smaak. Het ras is monogerm (éénkiemig), er komt dus maar 1 plantje uit 1 zaadje, dat betekent minder werk met uitdunnen! (Normaal bietenzaad bevat meerdere kiemen, er komen dus altijd meer plantjes dicht bij elkaar). Oogst eens een maaltje zeer vroeg: verrukkelijke babykrootjes!

Een ras dat zeker in 1650 al bekend was, maar zelfs zijn oorsprong kan hebben in het oude Griekenland van 320 v Chr. De schil is schilferig en ruw als een boomstam met een zwartrode kleur. Een ideale sterke kroot om in zand in te kuilen voor winterberging.

Prachtige goudgele bietjes, die goed op kleur blijven na het koken en (voor een gele biet) een goede kieming geven. Het blad is heldergroen, de smaak van de bieten zacht, zoet en aromatisch.

Een collectie verpakking met 3 kleurtjes kroten (apart verpakt): witte, gele, roodwitte of rode. De smaak van alle soorten is lekker zoet (geen kunstmest geven) en rauw geraspt geven de 3 kleurtjes een bijzonder effect in salades!

Uit opgravingen is komen vast te staan dat al in 2000 v. Chr. (toen de bronstijd net begon) het bietenblad in de Oude Wereld werd gegeten en geofferd. De plant groeit wild langs oceanen en zeeën, maar de teelt lukt ook prima op de klei. Het dikke blad tijdig oogsten voor een zeer gezonde salade (vitamine A, C en vele mineralen) en geniet van de frisse, knapperige “bite”!

Een leuk experiment: teel uw eigen suikerbieten! Een gesnipperde suikerbiet samen koken met rode bietjes of andere aan te zoeten gewassen… We bieden regelmatig verschillende rassen aan, afhankelijk wat we te pakken kunnen krijgen.
SOMS ZIJN DEZE ZADEN MET CHEMISCHE STOFFEN ONTSMET, WE VERMELDEN DAT OP DE VERPAKKING.

Vanuit Afrika, door de slavernij in o.a. Suriname, een zeer populaire groente. Het blad wordt gesmoord (zie vele Surinaamse of Afrikaanse kookboeken). De plant groeit het beste onder een tunnel of in een kas, u kunt steeds nieuw blad blijven plukken.

LEKKERNIJ EN GENEESKRACHT UIT AFRIKA!
Er is nog veel te ontdekken over eetbare planten in veel werelddelen, maar zeker in Afrika. Op dit soort werd ik gewezen door een klant en verdere studie in mijn boek “Prota Vegetables” bracht me tot deze samenvatting:
De plant groeit in Midden-Afrika en wordt volop gegeten uit het wild of thuis van enkele planten, die uit het wild gestekt zijn. Het blad is min of meer bitter en (mede daardoor) zeer gezond. Je kan na het zaaien een selectie maken van meer en minder bittere planten, dat doet men in Afrika ook, de minder bittere zijn voor de kinderen om eraan te wennen. In veel landen wordt Bitterblad als groente gegeten, meestal na kort roerbakken als spinazie. In Kameroen is dit bijvoorbeeld een populair gerecht met vlees en/of garnalen, knoflook, uien en pinda’s: het gerecht heet NDOLÉ. Soms worden de bladeren ook rauw gegeten met palmolie en zout gemengd. De jonge twijgen van de plant worden als tandenstoker gebruikt. Heel bekend is het gebruik in traditionele geneeskunst. Allerlei ontstekingen en infecties worden geremd door de werkzame stoffen. Chimpansees gebruiken ze zelfs omdat ze kennelijk beseffen dat dit helend werkt. Genoeg reden om eens aan de slag te gaan met deze bijzondere plant, die je overigens in de winter ruim vorstvrij moet zetten.

Steeds meer beseffen we dat de natuur om ons heen ook veel eetbaars te bieden heeft. Als ik met vrienden ergens wandel en zo her en der blaadjes in mijn mond stop oogst dat nog veel verbazing, maar we zijn grotendeels onze kennis daarover ontgroeid. Deze plant, die officieel Echt Bitterkruid heet, is heel lekker pittig als toevoeging in gemengde salade. Het versterkt bijvoorbeeld de smaak van rucola. Zaai gewoon regelmatig een pot vol en knippen maar! Even kort roerbakken met wat vruchtgroenten, zoals paprika en tomaat is ook een toepassing. Tenslotte: de bijen vliegen graag op de gele lintbloemen.

Deze vruchtgroente groeit uit tot een vertakte plant van 1 m hoog en draagt talrijke trosjes met blauwe bessen (doorsnee 3-4 cm). Ondanks de gelijkenis met de giftige zwarte nachtschade is deze soort absoluut eetbaar en dus niet giftig! Pluk ze rijp, voor zoete inmaak op taarten en puddingen. Zoetzuur (met suiker, zout en gember) is zeer smakelijk bij vlees en kaas! Ze zijn rijp als ze bijna zwart zijn en dof worden, ze zijn dan optimaal zacht en sappig. Wacht het liefst tot de eerste nachtvorsten er overheen zijn gekomen. Hoewel rauw eten volkomen ongevaarlijk is, kunt u ze beter zoeten of verwerken vanwege de smaak. Overigens kan de wilde Zwarte Nachtschade (onkruid in uw tuin), in gekookte vorm ook worden gegeten. (Afrika)

De donkerblauwe bessen, oorspronkelijk uit Mexico, worden ongeveer 1 cm in diameter. Een Solanum melanocerasum, denk ik, maar dan wel rauw perfect eetbaar. Wat zeg ik? Zoet, met een duidelijke dropsmaak! De makkelijke planten worden 140 cm hoog en breed, en dragen vanaf augustus volop trosjes waar je van kunt snoepen. Gekregen van een vriend met goede connecties in Latijns-Amerikaanse eettuinkringen. Wees niet te gretig met rauw eten, te veel bessen (meer dan 30) per dag lijkt me niet goed, het blijft een Solanum... Uiteraard heerlijk voor jam, dessertsaus e.d.

Nauw verwant aan de gewone blauwe bes (S. melanocerasum). In 1909 gekweekt door Luther Burbank (USA). De bessen zijn naast inmaken tot lekkere jam of vruchtencompote ook zoet genoeg om (iets gezoet) op te eten. We horen graag uw reacties!
Commentaar van een klant: “De resultaten van deze bes: het kiemen vraagt wat aandacht maar in de kas onder glas uiteindelijk gelukt. Daarna groeien de struikjes super snel, enkele in pot en enkele uitgeplant (kleigrond). Resultaat is zo goed als het zelfde als vorig jaar ondanks de natte zomer. De besjes worden snel zwart (zijn meer zwarte dan blauwe bessen) en net niet zoet genoeg om zo te eten maar ik heb er heerlijke jam van gemaakt in combinatie met blauwe bessen. (Alleen maar honing toegevoegd). Ik ga ze volgend jaar zeker weer zaaien!”

Net als rucola is dit een familielid van de grote koolfamilie. De plantjes groeien in het wild, maar een kweekplekje is een werkelijk feest: op 20-50 cm hoogte bloeien ze uitbundig met witte bloemtrosjes. Als eenmaal de hartvormige vruchtjes ontstaan, dan zie je gelijkenis met het Herderstasje. Boerenkers heeft rechtopstaande, hartvormige vruchtjes, bij het Herderstasje zijn het hangende vruchtjes. Zorg voor vruchtbare grond en voldoende water zodat de plant niet te snel gaat bloeien, de blaadjes zijn vooral lekker voordat de bloei begint, daarna worden ze te bitter. Je eet ze rauw of gekookt (in bijvoorbeeld soepen), de smaak is zeer aromatisch met een fijn bittertje, heerlijk als menging door salades. De uitgebloeide stengels (vol vruchtjes) zijn heel sierlijk als snijbloem en zeer in trek! En dan de zaden... die kan je lekker laten kiemen als spruitgroente of met de vijzel tot poeder vermalen en door de sla mengen (mosterdvervanger). Industrieel is het zaad tot olie te persen en is misschien bruikbaar als biobrandstof.

Dit familielid van de Pinksterbloem lijkt ook behoorlijk op zijn broertje... Deze soort is meer aangepast aan de schaduw en vermeerdert ook gemakkelijk ondergronds. Geniet van de lila bloemtrosjes, die in het voorjaar bloeien op 40-50 cm hoogte. Het blad heeft een heerlijke, scherpe smaak en kan rauw door de salade, de worteltjes zijn subtieler van smaak en een zeldzame aanrader voor koks!

De grote broer van andere groenten binnen de ganzevoetfamilie: brave hendrik, aardbeispinazie en quinoa. Het malse, jonge blad van deze flinke plant (1-1,5m!) heeft een decoratieve, rozerode bladaanhechting, die uitwaaiert tot een poederig zweem over het hele blad. Ook de roodgroene stengels en de rozerode bloei doen mee aan de sierwaarde. Het jonge blad is in salades mals en... prachtig! Kort gekookt ontstaat een ouderwetse spinazie.

De echte bij ons inheemse blauwe bosbes groeit in het wild in de bossen en op de hei. Ze houden van humusrijke, zure grond en gefilterd zonlicht. De bessen zijn heerlijk zoet. De maximale hoogte van dit stevig wortelende struikje is 60cm. De roze bloemetjes zijn sierlijk! De geneeskrachtige werking van zowel blad als bes vindt u op www.plantaardigheden.nl

Een heerlijke bosbes uit de bossen van Oost-Canada en Maine (VS) zeer populair bij de bevolking daar om uit het wild te plukken. Geef ze een plekje met zure grond op een halfbeschaduwde plaats. De plant gedijt heel goed waar bossen zijn verbrand, dus regelmatig wat hout-as als bemesting zal ze goed doen!

De smaak is onvergetelijk: zoet, zuur, zacht en tintelend! De planten zijn kruipend, groeien vooral in vochtige, moerasachtige gebieden en zijn zeer winterhard, tot wel -40̊C. Rijpe vruchtjes zijn goudgeel en rijk aan vitamine C. We krijgen de zaden uit Zweden, Lillterrsjö. In Zweden is de braam een delicatesse en verwerken inwoners de bessen tot jam, drank en in kaas. Houd meerdere planten in stand, want er komen mannelijke en vrouwelijke planten voor.

Een zeer oude, inheemse groente. De forse meerjarige planten geven pijlpuntig blad, die als spinazie wordt gegeten, de totale planthoogte is ongeveer 60 cm. De jonge scheuten worden in het voorjaar als asperge aangeaard en gestoken, dus ook als zodanig gegeten. Je mag de plant in het voorjaar evt. verwijderen als er plantjes zijn uitgezaaid: een verse start!

WAT EEN SMAAKFESTIJN!
In 2008 was de verzamelaar Helton Muniz op het “Projeto Colecionando Frutas” (fruitverzamelingsproject) in het bos van Angatuba (São Paulo) en ontdekte deze soort.
Sindsdien is hij erin geslaagd deze zeldzame soort te kweken en enkele jaren later bereikten de eerste zaden Europa.
De Juã-Açu is gewoonweg geweldig qua smaak. Heel exotisch. Je kan kiwi, abrikoos, achachairu, sinaasappel en passievrucht proeven. Ongelofelijk hoe veelzijdig de smaak van een "Solanum" kan zijn.
Deze Juã-Açu zaden zijn ook interessant voor mensen die deze fruitplant al bezitten.
Je hebt dan weer een plant om te kruisbestuiven (wat vaak een voordeel is). Kweek dus het liefst 2 planten in de buurt van elkaar op.
In Noord-Europa bloeien ze overigens niet in het eerste jaar, maar eerder in het tweede of derde jaar. Vervolgens dragen ze minimaal 6 jaar vrucht. Overwinteren bij minimaal 10 graden (ook al kan het kortstondig -3 verdragen). De plant wordt flink groot met grote bladeren en doorntjes, hij sterft af en komt in het voorjaar weer terug.

Voor liefhebbers van Melde of Quinoa is dit een welkome aanvulling. Dit gewas is al eeuwenlang in cultuur, ook al bij oude volkeren van geheel Amerika, maar van oorsprong in de Eastern Woodlands van Noord-Amerika. Het is een prachtig zomeralternatief voor spinazie, hoe warmer hoe liever zelfs! Kort roerbakken is aan te bevelen, na 30-50 seconden zijn de toxische stoffen verdwenen (net als met bijvoorbeeld sperziebonen). Onrijpe, groene bloemknoppen zijn als broccoli te eten, roerbakken of frituren met beslag. De zaden (glutenvrij!) worden gekookt of gestampt tot meel. Jong blad (groen met rode tinten) of net gekiemde zaden zijn heerlijk mals en kunnen (mits niet te overdadig) heerlijk door de salade worden gemengd. Het hoge Calcium en vitamine A-gehalte maken deze oude groente zeer gezond!

Dit lage kruipplantje is kalkminnend en doet het zelfs bij snijdende, zoute zeewind. De roze lipbloempjes steken eigenwijs uit de bruine bloemhoofdjes en zijn ook bij vlinders en bijen zeer in trek. De bijna ronde tot langwerpige blaadjes zijn heerlijk in de sla of in de soep en al sinds de oudheid in trek! Alle delen van de plant zijn overigens eetbaar, de bladeren goed wassen helpt de iets bittere tannine te verwijderen. Van de bloemen en stengels wordt een olifgroene kleurstof gewonnen. Tenslotte de medicinale toepassingen: die zijn zo talrijk, dat je er (op eigen risico) mee kan experimenteren, kijk maar eens op internet of in geneeskruidenboeken…

Een zeldzaam, groenblijvend, klimmend struikje met vrij grote bladeren en kleine, zeer sierlijke, paarse tot donkerrode bloemen. Hieruit groeien de zeer gezonde, prettig zoetzure, langwerpige vruchtjes die in grote trossen ontstaan. Deze plant groeit in de tropen, kan dus bij ons alleen in de zomer naar buiten. Je vindt ze volop in Z.O. Azië in de bossen, maar als potplant zijn ze nog weinig bekend, het wordt dus tijd om deze bijzondere vruchtplant te gaaan ontdekken en uitproberen!

Een vreemde eend in de zaden-bijt vormt dit familielid van de komkommers (Cucurbitaceae)! Ik introduceer de term “naaktkiemer”, want dit fantastische zaad kiemt in de loop van de winter gewoon (binnen!) uit zijn eigen vrucht, dit is dan ook de enige kiemmethode! Bewaar deze prachtige, grofgestekelde vrucht (er bestaat ook een fijngestekeld ras) dus op een lichte, niet te warme plaats. In de warme kamer mag ook, maar dan moeten de scheuten af en toe gesnoeid worden. Vanaf februari-maart is het beter om de groeiende vruchten in potten te planten (eerder mag ook): geheel onder de grond of op zijn kant, zo dat de uitloper in elk geval net onder de grond is geplant. Water naar behoefte, aarde droog = water geven. Bij mooi weer af en toe met de plant naar buiten is gunstig voor een stevige groei. Uiteindelijk moet de plant (na de vorstperiode dus ongeveer in mei) lekker in de zon naar buiten en uitgeplant worden in de vollegrond. Deze zal aan de klimmende of kruipende ranken in zomer en herfst een enorme oogst geven. Er bestaan ook Chayotes met een gladde schil (060405), deze zijn net zo smakelijk, ze doen het beide goed in ons klimaat, het ene jaar doet de gladde het beter, het andere jaar juist de gestekelde... Over de bereiding van deze Midden-Amerikaanse vrucht vind je veel ideeën op internet. Opvallend is, dat de zachte structuur behouden blijft, je bakt of kookt ze dus niet tot moes. Vergelijk de smaak met die van een sappige aardappel, je kan er dus mee koken, bakken, maar ze kunnen ook rauw gegeten worden met een beetje citroen en wat zeezout...! De gehele plant is overigens eetbaar: bloemen, bladeren, groeischeuten en wortelknollen. De plant vormt mannelijke (10-30 bij elkaar) en vrouwelijke (solitaire) bloemen aan 1 plant, eenslachtig en eenhuizig dus.

BIJ FORSE GROEI WORDEN DE VRUCHTEN ALDOOR ONS OPGEPOT, ZE ZIJN DAN € 1,00 DUURDER.

Een vreemde eend in de zaden-bijt vormt dit familielid van de komkommers (Cucurbitaceae)! Ik introduceer de term “naaktkiemer”, want dit fantastische zaad kiemt in de loop van de winter gewoon uit zijn eigen vrucht, dit is dan ook de enige kiemmethode! Bewaar deze prachtige, vrijwel gladde vrucht dus op een lichte, niet te warme plaats. In de warmte mag ook, maar dan moeten de scheuten af en toe gesnoeid worden. Vanaf februari-maart is het beter om de groeiende vruchten in potten te planten: geheel onder de grond of op zijn kant, zo dat de uitloper in elk geval net onder de grond is geplant. Water naar behoefte, aarde droog = water geven. Bij mooi weer af en toe met de plant naar buiten is gunstig voor een stevige groei. Uiteindelijk moet de plant (na de vorstperiode dus ongeveer in mei) lekker in de zon naar buiten en uitgeplant worden in de vollegrond. Deze zal aan de klimmende of kruipende ranken in zomer en herfst een goede oogst geven. Er bestaan ook Chayotes met een gestekelde schil, deze zijn minstens zo smakelijk en geven ook een goede oogst in ons klimaat, maar de stekels (die bij rustig gebruik niet prikken) zijn wat lastiger. Over de bereiding van deze Midden-Amerikaanse vrucht vind je veel ideeën op internet. Opvallend is, dat de zachte structuur behouden blijft, je bakt of kookt ze dus niet tot moes. Vergelijk de smaak met die van een sappige aardappel, je kan er dus mee koken, bakken, maar ze kunnen ook rauw gegeten worden met een beetje citroen en wat zeezout...! De gehele plant is overigens eetbaar: bloemen, bladeren, groeischeuten en wortelknollen. De plant vormt mannelijke (10-30 bij elkaar) en vrouwelijke (solitaire) bloemen aan 1 plant, eenslachtig en eenhuizig dus.

BIJ FORSE GROEI WORDEN DE VRUCHTEN DOOR ONS AL OPGEPOT, ZE ZIJN DAN € 1,00 DUURDER.

Naast het zaad, dat als bonen wordt gegeten of geperst tot bijzondere olie (zie vervolg) geeft de plant heerlijke bladeren en stengeltjes, die aan salades, soepen, vleesgerechten etc. een heerlijke smaak toevoegen. Kweek ze als kiemgroente of (nog beter) als microgroente. “Chia Fresca” is een gezondheidsdrankje, dat ontstaat na het weken van de zaden in water of vruchtensap. De plant bloeit in ons land niet of erg laat (korte-dag-plant) en wordt daardoor vrij hoog, maar blijft wel stevig!
Achtergrondinformatie vonden we bijvoorbeeld in www.anthemis.nl:
Uit archeologisch onderzoek is gebleken dat de Salvia hispanica al 3500 jaar v.Chr. door de mens als voedsel gebruikt werd. De plant stamt oorspronkelijk uit Mexico en het zaad was vroeger het belangrijkste voedingsmiddel van de Midden-Amerikaanse bevolking. De plant behoort tot de lipbloemigen (Lamiaceae) en werd door de Azteken “Chia” genoemd. Voor de Azteken was Chiazaad het reinste “krachtvoer” ze aten de zaden om hun uithoudingsvermogen te vergroten en als medicijn. Het geroosterde zaad werd gemalen en van het meel werd een soort cake gebakken. De boodschappers konden op één hand zaad een hele dag rennen. Dit “running food” had voor het Aztekenvolk een hogere waarde dan goud en was zo belangrijk dat het zelfs als betaalmiddel diende. Vóór de Spaanse kolonisatie werd in Mexico en andere landen van Midden-Amerika meer Chia dan Maïs verbouwd. Hiervoor waren goede redenen: het zaad bevat 20% meer proteïne dan granen en de Chiabladeren werden als kruid gebruikt. Buitengewoon is, dat de uit het Chiazaad gewonnen olie uit meer dan 60% omega-3 linolenzuur bestaat, één van de hoogste percentages uit het plantenrijk.
Na de val van het Aztekenrijk raakte de Chia in de vergetelheid en werd deze alleen nog door de Mexicaans indianen op kleine schaal geteeld. Kort geleden werden de grote voordelen van het zaad opnieuw ontdekt en wordt de plant in Peru en Argentinië op grotere schaal aangebouwd. Door het hoge gehalte aan omega-3 vetzuren is Chiazaadolie een belangrijk voedingssupplement geworden en een uitstekend alternatief voor visolie. De aangenaam smakende olie is vrij van allergenen en CO2 extractie zorgt er voor dat geen belangrijke stoffen verloren gaan. Chiazaadolie heeft ontsteking- en allergie remmende eigenschappen en verbetert de elasticiteit van de huid. Een weldaad voor een beschadigde en geïrriteerde huid.
Gebruik Chiazaadolie puur of in mengsels o.a. voor de verzorging van de rijpere of droge huid, huidontstekingen, beschadigde en geïrriteerde slijmhuiden.

Deze onbekende vruchtboom verdient veel meer aandacht! De plant groeit bij ons in een grote pot, tijdens vorst moet deze op minimum 4̊C gezet worden, in de zomer het liefst naar buiten, lekker in de zon.
Het doel is de oogst van de heerlijke vruchten, deze zijn 10 cm in doorsnee en het vruchtvlees is donkerbruin tot bijna zwart van kleur. De groene vruchten rijpen in de herfst naar donkergeel tot bruin, zet de plant daarvoor in je kasje, serre of bouw er een tentje omheen.
Het zachte vruchtvlees smaakt iets zoet met een nootachtige nasmaak, heerlijk in desserts of om lekker uit te lepelen! Extra toegift: de vruchten bevatten minimaal de dubbele hoeveelheid vitamine C ten opzichte van sinaasappels. De plant is wintergroen, de bladeren zijn lancetvormig.

Eetbare chrysantensoort met zeer aromatisch blad. Deze variëteit heeft diep ingesneden blad. In Azië al eeuwen zeer populair verovert deze gezonde groente ook Europa! Zowel stengel als blad zijn eetbaar. Met een dressing op basis van sesamolie een aanrader in de salade. Ook na kort roerbakken behoudt de groente voldoende smaak! Meestal wordt geoogst als de plant 30 cm hoog is: de toppen worden gesneden of blad geplukt. Tegenwoordig is ook de teelt als microgroente populair: de planten worden zeer dicht bij elkaar gezaaid en geoogst als ze nauwelijks 10 cm hoog zijn. Laat ook eens wat plantjes doorgroeien voor de rijkbloeiende, geel-witte (en uiteraard eetbare!) ganzenbloemen!

Eetbare chrysantensoort met zeer aromatisch blad. Deze variëteit heeft breed, iets gelobd blad. In Azië al eeuwen zeer populair verovert deze gezonde groente ook Europa! Zowel stengel als blad zijn eetbaar. Met een dressing op basis van sesamolie een aanrader in de salade. Ook na kort roerbakken behoudt de groente voldoende smaak! Meestal wordt geoogst als de plant 30 cm hoog is: de toppen worden gesneden of blad geplukt. Tegenwoordig is ook de teelt als microgroente populair: de planten worden zeer dicht bij elkaar gezaaid en geoogst als ze nauwelijks 10 cm hoog zijn.
Laat ook eens wat plantjes doorgroeien voor de rijkbloeiende, geel-witte (en uiteraard eetbare!) ganzenbloemen!

Een oude Italiaanse salade-lekkernij! Al na enige weken kan begonnen worden met de oogst van de malse, iets bittere blaadjes. Puur of gemengd met andere rauwkost.

ECO GETEELDE ZADEN! Een heerlijke cichorei, die zoeter is dan de meeste andere soorten en in onze lage landen al heel lang bij hobbyisten een topper voor de late teelt is! De kroppen houden qua smaak het midden tussen andijvie en spitskool; de teelt is als winterandijvie. Bereiding: (kort) gestoofd of rauw in salades.

Deze cichorei is zowel in Italië alsook in Frankrijk een veel gebruikte groente uit vervlogen tijden. Zoals veel vergeten groente, geniet dit ras een verdiende come-back!
De blondgroene losse kropjes worden op rijtjes gezaaid, het liefst direct op de plaats van bestemming of in perspotjes. Oogsten kan al vanaf heel jong als spinazie, zelfs als microgroente. Voor de gebleekte teelt hebben de planten meer ruimte nodig zodat een goede wortel kan ontstaan. De wortels oogst je in etappes in de herfst en winter, het groene loof snij je eraf (heerlijk als stamppot) en de wortel zet je donker in een emmer of pot met wat tuinaarde. Het gebleekte losse blad kan lang worden geoogst en is heerlijk mals!

Schitterende roosjes op je bord! Deze cichorei is zowel in Italië alsook in Frankrijk een veel gebruikte groente uit vervlogen tijden. Zoals veel vergeten groente, geniet dit ras een verdiende come-back...!
De wijnrode losse kropjes worden op rijtjes gezaaid, het liefst direct op de plaats van bestemming of in perspotjes. Oogsten kan al vanaf heel jong als spinazie, zelfs als microgroente. Voor de gebleekte teelt hebben de planten meer ruimte nodig zodat een goede wortel kan ontstaan. De wortels oogst je in etappes in de herfst en winter, het rode loof snij je eraf (heerlijk als stamppot) en de wortel zet je donker in een emmer of pot met wat tuinaarde. Het gebleekte losse blad kan lang worden geoogst en is heerlijk mals!

De gladde, donkergroene rozetjes hebben een pikant smaakje met het bekende bittertje van roodlof en witlof en de malsheid van andijvie.
Deze cichorei is zowel in Italië alsook in Frankrijk een veel gebruikte groente uit vervlogen tijden. Zoals veel vergeten groente, geniet dit ras een verdiende come-back!
De diepgroene, losse kropjes worden op rijtjes gezaaid, het liefst direct op de plaats van bestemming of in perspotjes. Oogsten kan al vanaf heel jong als spinazie, zelfs als microgroente. Voor de gebleekte teelt hebben de planten meer ruimte nodig zodat een goede wortel kan ontstaan. De wortels oogst je in etappes in de herfst en winter, het groene loof snij je eraf (heerlijk als stamppot) en de wortel zet je donker in een emmer of pot met wat tuinaarde. Het gebleekte losse blad kan lang worden geoogst en is heerlijk mals!

Italië staat bekend om de vele Cichorei-soorten die er gecultiveerd zijn. Wij kennen hier deze lichtgroene versie van de Radicchio (Roodlof) nauwelijks, maar rond de Middellandse Zee wordt er in herfst en winter van gesmuld: ronde, malse kroppen (tot 800g!) met een beetje zoet en een beetje bitter, heerlijk in de sla, vergelijkbaar met ijssla, maar veel meer aroma! Onder een tunneltje (maar door de bestendigheid tegen flink wat kou ook buiten) heb je de hele winter oogst. Inwendig zijn de nerven spierwit.

Eindelijk een kwaliteits-roodlof voor het Nederlandse klimaat! De pittige smaak is uniek voor Italiaanse salade's. De groei is te vergelijken met ijssla, in het centrum van het roodgroene blad ontstaat een purperrode rondgevormde krop, die bij open pellen witte strepen toont. Zaaien van mei tot juli, oogstbaar van augustus tot november.

Een prachtige roodlof met lange smalle knalrode, krullende bladeren en dikke, spierwitte nerven. De geoogste kropjes mogen alleen Radicchio di Treviso heten als je ze in beschermde streken in Italië teelt, geef ze dus gerust een andere naam en geniet ervan! Enkele weken voor de oogst kan je de kropjes samenbinden of onder een donkere emmer laten bleken, een traditionele teeltwijze gebeurt als witlof zonder dekgrond, de wortels in een laagje grondwater in een donkere tank.

ECO GETEELDE ZADEN! Een prachtige roodlof met lange smalle knalrode, krullende bladeren en dikke, spierwitte nerven. De geoogste kropjes mogen alleen Radicchio di Treviso heten als je ze in beschermde streken in Italië teelt, geef ze dus gerust een andere naam en geniet ervan! Enkele weken voor de oogst kan je de kropjes samenbinden of onder een donkere emmer laten bleken, een traditionele teeltwijze gebeurt als witlof zonder dekgrond, de wortels in een laagje grondwater in een donkere tank.

Ronde grote tot middelgrote, donkerrode kropjes vormen deze kortedagplanten. Zaai dus vanaf half juni voor een goede kropvorming. De kropjes zijn tamelijk los en dus niet zo "slecht-weer-gevoelig". De spierwitte nerven geven een mooi contrast.

ECO GETEELDE ZADEN! Ronde grote tot middelgrote, donkerrode kropjes vormen deze kortedagplanten. Zaai vanaf half juni voor een goede kropvorming. De kropjes zijn tamelijk los en dus niet zo "slecht-weer-gevoelig". De spierwitte nerven geven een mooi contrast.

Deze fraaie (bonte) roodlof vormt bolronde tot open kropjes waar de kou overheen moet gaan om de mooie verkleuring te krijgen: groen-rood-wit gespikkeld. De planten kunnen wel wat kou verdragen, maar een tunneltje of kas geeft in de winter de meeste zekerheid.

‘Selvatica da Campo’ betekent “Wild uit het Veld”. Dit geliefde ras heeft nog echt de wilde cichoreismaak, die zeer gewaardeerd wordt in de Italiaanse keuken! De gebleekte teelt wordt in Nederland het meest gewaardeerd, als molsla of als witlof dus. Als molsla snijd je de reeds gegroeide plant terug tot 10 cm boven de wortel en bedek je de plant met 25 cm aarde (molshoop). Bedekken met een zwarte emmer of bleekpot kan ook en is schoner... Als witlof worden de wortels buiten ingegraven of in een kelder bedekt met zand en stro. Het lange dunne diepingesneden blad is licht bitter en geeft een pittig aroma aan salades. Konijnen zijn dol op de (afval)wortels en het restblad.

Langwerpig, dun blad, diep ingesneden met hele dikke, witte bladbasis. Heerlijk in salades, zeker als de laatste weken van de groei de bleekpot eroverheen gaat…! De Italiaan dompelt ze eerst even een paar minuutjes in ijswater. Na het verwijderen van het blad kan de bodem van de plant apart worden verwerkt: mooie dikke knoppen komen zichtbaar. Vanwege de bitterstof (gezond!) is het lekker om de bladeren en de bladbodem te roerbakken met nootmuskaat, balsamico, spekjes of kip etc. In Duitsland de laatste jaren ook weer populair onder de naam Vulkanspargel.
Ton van Scheppingen mailde ons:
Pintarella is voor een Hollandse chef moeilijk te verkrijgen, maar vanaf februari in Italië welbekend, de teelt vind in hoofdzaak plaats in Lazio, (Rome e.o.) de houdbaarheid is prima. Verwerking: dun, langwerpig á Chinoise, dus geveerd snijden. Lokalen eten dit bij voorkeur met een dressing van ansjovis.

Zeer langwerpig dun blad, diep ingesneden met puntig uiteinde en witte bladnerf. Niet te verwarren met molsla, waar de plant wel op lijkt. Binnen- en buitenblad worden afzonderlijk geoogst wegens verschil in malsheid. Gestoofd gegeten lijkt de smaak op die van andijvie, maar wel pittiger. Rauw in salades komt de smaak goed tot zijn recht: de stengels hebben iets van venkel, het blad is peperig en enigszins bitter, vandaar dat een stevige dressing een “must” is...! De jonge scheuten zijn knisperig als bleekselderie en worden als asperges gegeten, de nootachtige smaak is onmiskenbaar. Dit is typisch een plant die onder de bleekpot kan!

Deze historische blad-cichorei heeft een fraaie, rode nerf en lijkt uitgegroeid wel op het blad van molsla (paardenbloem), maar als de planten hun sierlijke, blauwe bloemen tonen, is van die gelijkenis uiteraard niets meer over.
Het aardige van deze “rode molsla” zijn de vele gebruiksmogelijkheden:

• dichtbij elkaar gezaaid oogst je ze als “baby leaf” of microgroente
  
• uitgegroeid kan je ze rauw eten (snijden en met sla mengen, anders is het te bitter) of kort roerbakken.
  
• halverwege een zwarte emmer over de plant geeft een bleking aan het blad waardoor deze zachter van smaak zijn. Vervolgens rauw eten of kort roerbakken.
  
• lekker door laten groeien tot een volle, blauwe bloemen overvloed.
  De cichoreifamilie bevat andijvie, kapucijnerbaard en diverse soorten lof. Kenmerkend is het min of meer aanwezige “bittertje”, vroeger verfoeid en tegenwoordig hoog gewaardeerd. Laat eens een plant “doorschieten”: cichoreibloemen zijn meestal beeldschoon blauw van kleur en geuren naar vanille!