Dit familielid van de (bottel)roos verdient meer aandacht! Neem nu eens de sierwaarde: prachtige bloesem (lijkt op appelbloesem), stevig donkergroen blad dat in de herfst langdurig rood kleurt, gedrongen groei en schaduw- en vochtbestendig, daardoor geschikt onder bomen of langs de vijver. Na de bloei groeien de zwarte besjes, die voor een heerlijke sap of jam zorgen!

Deze vruchtgroente groeit uit tot een vertakte plant van 1 m hoog en draagt talrijke trosjes met blauwe bessen (doorsnee 3-4 cm). Ondanks de gelijkenis met de giftige zwarte nachtschade is deze soort absoluut eetbaar en dus niet giftig! Pluk ze rijp, voor zoete inmaak op taarten en puddingen. Zoetzuur (met suiker, zout en gember) is zeer smakelijk bij vlees en kaas! Ze zijn rijp als ze bijna zwart zijn en dof worden, ze zijn dan optimaal zacht en sappig. Wacht het liefst tot de eerste nachtvorsten er overheen zijn gekomen. Hoewel rauw eten volkomen ongevaarlijk is, kunt u ze beter zoeten of verwerken vanwege de smaak. Overigens kan de wilde Zwarte Nachtschade (onkruid in uw tuin), in gekookte vorm ook worden gegeten. (Afrika)

Nauw verwant aan de gewone blauwe bes (S. melanocerasum). In 1909 gekweekt door Luther Burbank (USA). De bessen zijn naast inmaken tot lekkere jam of vruchtencompote ook zoet genoeg om (iets gezoet) op te eten. We horen graag uw reacties!
Commentaar van een klant: “De resultaten van deze bes: het kiemen vraagt wat aandacht maar in de kas onder glas uiteindelijk gelukt. Daarna groeien de struikjes super snel, enkele in pot en enkele uitgeplant (kleigrond). Resultaat is zo goed als het zelfde als vorig jaar ondanks de natte zomer. De besjes worden snel zwart (zijn meer zwarte dan blauwe bessen) en net niet zoet genoeg om zo te eten maar ik heb er heerlijke jam van gemaakt in combinatie met blauwe bessen. (Alleen maar honing toegevoegd). Ik ga ze volgend jaar zeker weer zaaien!”

Al in 1654 werd dit ras genoemd door de Duitse botanicus Michael Titus. Toen al een bestaand ras dus en inmiddels tamelijk zeldzaam. Het eerste dat opvalt zijn de pikzwarte zaden, die uit de rijpe peulen te oogsten zijn en in dat stadium een heerlijke en sierlijke droogboon vormen. De verse pronkbonen zijn ook niet te versmaden en groeien na bestuiving van de sierlijke, oranjerode bloemen. Oogst ze jong voor een malse en smakelijke snijboon.

Hiermee haalt u een echte showboon in huis, de Engelsen noemen dit ras de "Exhibitor's Runner Bean" vanwege de record-peullengte van 40cm! Daarbij hoort natuurlijk ook een recordbreedte van bijna 2,5cm. Laat er eens een paar doorgroeien om een record op uw tuin te vestigen…! Voor de rest: jong plukken geeft de meest malse byte. Roodbloeiend, purper met zwarte zaden.

Een gezond en fraai streekgewas uit het Spaanse Baskenland! De compacte planten tonen eerst de groene peulen, die jong zeer goed eetbaar zijn als sperzieboon en uiteindelijk oogst je de pikzwarte zaden!

Deze pikzwarte bonen zijn zowel vers (er komen groene, gespikkelde en paarse peulen voor) als doorgerijpt als zwarte (droog)bonen te eten. De verse peulen zijn opmerkelijk mals met een te verwaarlozen draad. De Cherokee Indianen namen deze boon mee op hun zware mars naar Oklahoma, de zgn. Trail of Tears, een verplichte verhuizing, die duizenden mensenlevens heeft geëist. In 1977 is deze boon door (wijlen) Dr. John Wyche aan Seeds Savers Exchange gegeven. Zijn voorouders namen als Cherokee Indianen deel aan die dodenmars. Deze bonen klimmen (vaak halfhoog) en zijn dus een prachtig symbool bij het zaaien van de “3 zussen”: maïs, pompoenen en bonen. Zie bijvoorbeeld: www.reneesgarden.com class="desc-group">Droogbonen worden op verschillende manieren geoogst. Sommige rassen zijn met gehele peul ook eetbaar, anderen kunnen alleen vers of (gerijpt) droog gegeten worden. Tip voor het opslaan van droge bonen: om uitkomen van eventuele eitjes van de bonenvlieg te voorkomen plaatst u de goed gedroogde bonen 24 uur in de vriezer.

Een veelzijdige en zeer smakelijke boon! Het eerste wat opvalt zijn de glanzende, pikzwarte, ronde zaaiboontjes! De plant geeft platte bonen van 13 cm lang en 18 mm breed. De jong geplukte boon is draadloos, heerlijk mals en bijzonder smakelijk! Doorgegroeid kan de boon vers worden gedopt of (nog rijper) kunnen de zwarte boontjes droog worden geoogst: zo ontstaat de zeer gewilde uiterst donkere droogboon. 'Coco Noir' staat bekend om de bestendigheid tegen droge grond en warme zomers.

Dit zeldzame lage (niet klimmende) boontje is uit de vergetelheid gered door enthousiaste bonenverzamelaars! Het Eksterboontje is een droogboontje en een naaldboontje in één. Zeer jong geplukt oogst je een mals en verfijnd naaldboontje met een heerlijke bite. Verder gerijpt kan je de peulen doppen of dorsen, zodat de fraaie droge boontjes eruit komen: half zwart en half wit met zwarte spikkels. Deze smaken heerlijk met een zacht “creamy” mondgevoel. De groei is gezond en de oogst zeer groot! In Frankrijk was dit boontje al rond 1900 bekend onder de naam ‘Superlative’ (dat zegt wel iets...) en de Engelsen houden het op Magpie (=Ekster).

Aan de vergetelheid onttrokken! De boontjes groeien in 16 cm lange peulen en kunnen droog of vers worden gepeld. Jonge boontjes kan je als sperziebonen eten. Ronde witte boontjes met rondom het naveltje een ZWARTE tekening in de vorm van een lofprijzende engel of een vogel en omgekeerd zien velen er een soldaatje in! De structuur is zacht en de smaak gaat richting tamme kastanjepurée of een zachte kekererwt. Heerlijk als humus maar ook in de salade! De planten blijven laag: ongeveer 50 cm.