Naast het zaad, dat als bonen wordt gegeten of geperst tot bijzondere olie (zie vervolg) geeft de plant heerlijke bladeren en stengeltjes, die aan salades, soepen, vleesgerechten etc. een heerlijke smaak toevoegen. Kweek ze als kiemgroente of (nog beter) als microgroente. “Chia Fresca” is een gezondheidsdrankje, dat ontstaat na het weken van de zaden in water of vruchtensap. De plant bloeit in ons land niet of erg laat (korte-dag-plant) en wordt daardoor vrij hoog, maar blijft wel stevig!
Achtergrondinformatie vonden we bijvoorbeeld in www.anthemis.nl:
Uit archeologisch onderzoek is gebleken dat de Salvia hispanica al 3500 jaar v.Chr. door de mens als voedsel gebruikt werd. De plant stamt oorspronkelijk uit Mexico en het zaad was vroeger het belangrijkste voedingsmiddel van de Midden-Amerikaanse bevolking. De plant behoort tot de lipbloemigen (Lamiaceae) en werd door de Azteken “Chia” genoemd. Voor de Azteken was Chiazaad het reinste “krachtvoer” ze aten de zaden om hun uithoudingsvermogen te vergroten en als medicijn. Het geroosterde zaad werd gemalen en van het meel werd een soort cake gebakken. De boodschappers konden op één hand zaad een hele dag rennen. Dit “running food” had voor het Aztekenvolk een hogere waarde dan goud en was zo belangrijk dat het zelfs als betaalmiddel diende. Vóór de Spaanse kolonisatie werd in Mexico en andere landen van Midden-Amerika meer Chia dan Maïs verbouwd. Hiervoor waren goede redenen: het zaad bevat 20% meer proteïne dan granen en de Chiabladeren werden als kruid gebruikt. Buitengewoon is, dat de uit het Chiazaad gewonnen olie uit meer dan 60% omega-3 linolenzuur bestaat, één van de hoogste percentages uit het plantenrijk.
Na de val van het Aztekenrijk raakte de Chia in de vergetelheid en werd deze alleen nog door de Mexicaans indianen op kleine schaal geteeld. Kort geleden werden de grote voordelen van het zaad opnieuw ontdekt en wordt de plant in Peru en Argentinië op grotere schaal aangebouwd. Door het hoge gehalte aan omega-3 vetzuren is Chiazaadolie een belangrijk voedingssupplement geworden en een uitstekend alternatief voor visolie. De aangenaam smakende olie is vrij van allergenen en CO2 extractie zorgt er voor dat geen belangrijke stoffen verloren gaan. Chiazaadolie heeft ontsteking- en allergie remmende eigenschappen en verbetert de elasticiteit van de huid. Een weldaad voor een beschadigde en geïrriteerde huid.
Gebruik Chiazaadolie puur of in mengsels o.a. voor de verzorging van de rijpere of droge huid, huidontstekingen, beschadigde en geïrriteerde slijmhuiden.

Deze onbekende vruchtboom verdient veel meer aandacht! De plant groeit bij ons in een grote pot, tijdens vorst moet deze op minimum 4̊C gezet worden, in de zomer het liefst naar buiten, lekker in de zon.
Het doel is de oogst van de heerlijke vruchten, deze zijn 10 cm in doorsnee en het vruchtvlees is donkerbruin tot bijna zwart van kleur. De groene vruchten rijpen in de herfst naar donkergeel tot bruin, zet de plant daarvoor in je kasje, serre of bouw er een tentje omheen.
Het zachte vruchtvlees smaakt iets zoet met een nootachtige nasmaak, heerlijk in desserts of om lekker uit te lepelen! Extra toegift: de vruchten bevatten minimaal de dubbele hoeveelheid vitamine C ten opzichte van sinaasappels. De plant is wintergroen, de bladeren zijn lancetvormig.

Eetbare chrysantensoort met zeer aromatisch blad. Deze variëteit heeft diep ingesneden blad. In Azië al eeuwen zeer populair verovert deze gezonde groente ook Europa! Zowel stengel als blad zijn eetbaar. Met een dressing op basis van sesamolie een aanrader in de salade. Ook na kort roerbakken behoudt de groente voldoende smaak! Meestal wordt geoogst als de plant 30 cm hoog is: de toppen worden gesneden of blad geplukt. Tegenwoordig is ook de teelt als microgroente populair: de planten worden zeer dicht bij elkaar gezaaid en geoogst als ze nauwelijks 10 cm hoog zijn. Laat ook eens wat plantjes doorgroeien voor de rijkbloeiende, geel-witte (en uiteraard eetbare!) ganzenbloemen!

Eetbare chrysantensoort met zeer aromatisch blad. Deze variëteit heeft breed, iets gelobd blad. In Azië al eeuwen zeer populair verovert deze gezonde groente ook Europa! Zowel stengel als blad zijn eetbaar. Met een dressing op basis van sesamolie een aanrader in de salade. Ook na kort roerbakken behoudt de groente voldoende smaak! Meestal wordt geoogst als de plant 30 cm hoog is: de toppen worden gesneden of blad geplukt. Tegenwoordig is ook de teelt als microgroente populair: de planten worden zeer dicht bij elkaar gezaaid en geoogst als ze nauwelijks 10 cm hoog zijn.
Laat ook eens wat plantjes doorgroeien voor de rijkbloeiende, geel-witte (en uiteraard eetbare!) ganzenbloemen!

Een oude Italiaanse salade-lekkernij! Al na enige weken kan begonnen worden met de oogst van de malse, iets bittere blaadjes. Puur of gemengd met andere rauwkost.

ECO GETEELDE ZADEN! Een heerlijke cichorei, die zoeter is dan de meeste andere soorten en in onze lage landen al heel lang bij hobbyisten een topper voor de late teelt is! De kroppen houden qua smaak het midden tussen andijvie en spitskool; de teelt is als winterandijvie. Bereiding: (kort) gestoofd of rauw in salades.

Deze cichorei is zowel in Italië alsook in Frankrijk een veel gebruikte groente uit vervlogen tijden. Zoals veel vergeten groente, geniet dit ras een verdiende come-back!
De blondgroene losse kropjes worden op rijtjes gezaaid, het liefst direct op de plaats van bestemming of in perspotjes. Oogsten kan al vanaf heel jong als spinazie, zelfs als microgroente. Voor de gebleekte teelt hebben de planten meer ruimte nodig zodat een goede wortel kan ontstaan. De wortels oogst je in etappes in de herfst en winter, het groene loof snij je eraf (heerlijk als stamppot) en de wortel zet je donker in een emmer of pot met wat tuinaarde. Het gebleekte losse blad kan lang worden geoogst en is heerlijk mals!

Schitterende roosjes op je bord! Deze cichorei is zowel in Italië alsook in Frankrijk een veel gebruikte groente uit vervlogen tijden. Zoals veel vergeten groente, geniet dit ras een verdiende come-back...!
De wijnrode losse kropjes worden op rijtjes gezaaid, het liefst direct op de plaats van bestemming of in perspotjes. Oogsten kan al vanaf heel jong als spinazie, zelfs als microgroente. Voor de gebleekte teelt hebben de planten meer ruimte nodig zodat een goede wortel kan ontstaan. De wortels oogst je in etappes in de herfst en winter, het rode loof snij je eraf (heerlijk als stamppot) en de wortel zet je donker in een emmer of pot met wat tuinaarde. Het gebleekte losse blad kan lang worden geoogst en is heerlijk mals!

De gladde, donkergroene rozetjes hebben een pikant smaakje met het bekende bittertje van roodlof en witlof en de malsheid van andijvie.
Deze cichorei is zowel in Italië alsook in Frankrijk een veel gebruikte groente uit vervlogen tijden. Zoals veel vergeten groente, geniet dit ras een verdiende come-back!
De diepgroene, losse kropjes worden op rijtjes gezaaid, het liefst direct op de plaats van bestemming of in perspotjes. Oogsten kan al vanaf heel jong als spinazie, zelfs als microgroente. Voor de gebleekte teelt hebben de planten meer ruimte nodig zodat een goede wortel kan ontstaan. De wortels oogst je in etappes in de herfst en winter, het groene loof snij je eraf (heerlijk als stamppot) en de wortel zet je donker in een emmer of pot met wat tuinaarde. Het gebleekte losse blad kan lang worden geoogst en is heerlijk mals!

Italië staat bekend om de vele Cichorei-soorten die er gecultiveerd zijn. Wij kennen hier deze lichtgroene versie van de Radicchio (Roodlof) nauwelijks, maar rond de Middellandse Zee wordt er in herfst en winter van gesmuld: ronde, malse kroppen (tot 800g!) met een beetje zoet en een beetje bitter, heerlijk in de sla, vergelijkbaar met ijssla, maar veel meer aroma! Onder een tunneltje (maar door de bestendigheid tegen flink wat kou ook buiten) heb je de hele winter oogst. Inwendig zijn de nerven spierwit.

Eindelijk een kwaliteits-roodlof voor het Nederlandse klimaat! De pittige smaak is uniek voor Italiaanse salade's. De groei is te vergelijken met ijssla, in het centrum van het roodgroene blad ontstaat een purperrode rondgevormde krop, die bij open pellen witte strepen toont. Zaaien van mei tot juli, oogstbaar van augustus tot november.

Een prachtige roodlof met lange smalle knalrode, krullende bladeren en dikke, spierwitte nerven. De geoogste kropjes mogen alleen Radicchio di Treviso heten als je ze in beschermde streken in Italië teelt, geef ze dus gerust een andere naam en geniet ervan! Enkele weken voor de oogst kan je de kropjes samenbinden of onder een donkere emmer laten bleken, een traditionele teeltwijze gebeurt als witlof zonder dekgrond, de wortels in een laagje grondwater in een donkere tank.

ECO GETEELDE ZADEN! Een prachtige roodlof met lange smalle knalrode, krullende bladeren en dikke, spierwitte nerven. De geoogste kropjes mogen alleen Radicchio di Treviso heten als je ze in beschermde streken in Italië teelt, geef ze dus gerust een andere naam en geniet ervan! Enkele weken voor de oogst kan je de kropjes samenbinden of onder een donkere emmer laten bleken, een traditionele teeltwijze gebeurt als witlof zonder dekgrond, de wortels in een laagje grondwater in een donkere tank.

Ronde grote tot middelgrote, donkerrode kropjes vormen deze kortedagplanten. Zaai dus vanaf half juni voor een goede kropvorming. De kropjes zijn tamelijk los en dus niet zo "slecht-weer-gevoelig". De spierwitte nerven geven een mooi contrast.

ECO GETEELDE ZADEN! Ronde grote tot middelgrote, donkerrode kropjes vormen deze kortedagplanten. Zaai vanaf half juni voor een goede kropvorming. De kropjes zijn tamelijk los en dus niet zo "slecht-weer-gevoelig". De spierwitte nerven geven een mooi contrast.

Deze fraaie (bonte) roodlof vormt bolronde tot open kropjes waar de kou overheen moet gaan om de mooie verkleuring te krijgen: groen-rood-wit gespikkeld. De planten kunnen wel wat kou verdragen, maar een tunneltje of kas geeft in de winter de meeste zekerheid.

‘Selvatica da Campo’ betekent “Wild uit het Veld”. Dit geliefde ras heeft nog echt de wilde cichoreismaak, die zeer gewaardeerd wordt in de Italiaanse keuken! De gebleekte teelt wordt in Nederland het meest gewaardeerd, als molsla of als witlof dus. Als molsla snijd je de reeds gegroeide plant terug tot 10 cm boven de wortel en bedek je de plant met 25 cm aarde (molshoop). Bedekken met een zwarte emmer of bleekpot kan ook en is schoner... Als witlof worden de wortels buiten ingegraven of in een kelder bedekt met zand en stro. Het lange dunne diepingesneden blad is licht bitter en geeft een pittig aroma aan salades. Konijnen zijn dol op de (afval)wortels en het restblad.

Langwerpig, dun blad, diep ingesneden met hele dikke, witte bladbasis. Heerlijk in salades, zeker als de laatste weken van de groei de bleekpot eroverheen gaat…! De Italiaan dompelt ze eerst even een paar minuutjes in ijswater. Na het verwijderen van het blad kan de bodem van de plant apart worden verwerkt: mooie dikke knoppen komen zichtbaar. Vanwege de bitterstof (gezond!) is het lekker om de bladeren en de bladbodem te roerbakken met nootmuskaat, balsamico, spekjes of kip etc. In Duitsland de laatste jaren ook weer populair onder de naam Vulkanspargel.
Ton van Scheppingen mailde ons:
Pintarella is voor een Hollandse chef moeilijk te verkrijgen, maar vanaf februari in Italië welbekend, de teelt vind in hoofdzaak plaats in Lazio, (Rome e.o.) de houdbaarheid is prima. Verwerking: dun, langwerpig á Chinoise, dus geveerd snijden. Lokalen eten dit bij voorkeur met een dressing van ansjovis.

Zeer langwerpig dun blad, diep ingesneden met puntig uiteinde en witte bladnerf. Niet te verwarren met molsla, waar de plant wel op lijkt. Binnen- en buitenblad worden afzonderlijk geoogst wegens verschil in malsheid. Gestoofd gegeten lijkt de smaak op die van andijvie, maar wel pittiger. Rauw in salades komt de smaak goed tot zijn recht: de stengels hebben iets van venkel, het blad is peperig en enigszins bitter, vandaar dat een stevige dressing een “must” is...! De jonge scheuten zijn knisperig als bleekselderie en worden als asperges gegeten, de nootachtige smaak is onmiskenbaar. Dit is typisch een plant die onder de bleekpot kan!

Deze historische blad-cichorei heeft een fraaie, rode nerf en lijkt uitgegroeid wel op het blad van molsla (paardenbloem), maar als de planten hun sierlijke, blauwe bloemen tonen, is van die gelijkenis uiteraard niets meer over.
Het aardige van deze “rode molsla” zijn de vele gebruiksmogelijkheden:

• dichtbij elkaar gezaaid oogst je ze als “baby leaf” of microgroente
  
• uitgegroeid kan je ze rauw eten (snijden en met sla mengen, anders is het te bitter) of kort roerbakken.
  
• halverwege een zwarte emmer over de plant geeft een bleking aan het blad waardoor deze zachter van smaak zijn. Vervolgens rauw eten of kort roerbakken.
  
• lekker door laten groeien tot een volle, blauwe bloemen overvloed.
  De cichoreifamilie bevat andijvie, kapucijnerbaard en diverse soorten lof. Kenmerkend is het min of meer aanwezige “bittertje”, vroeger verfoeid en tegenwoordig hoog gewaardeerd. Laat eens een plant “doorschieten”: cichoreibloemen zijn meestal beeldschoon blauw van kleur en geuren naar vanille!

ECO GETEELDE ZADEN! Geeft dikke en vastgesloten kroppen. Uiterlijk oktober inkuilen. Voor teelt met dekgrond.

Geeft dikke en vastgesloten kroppen. Deze verbeterde selectie geeft mooie kroppen als je ze inkuilt (met dekgrond dus), maar de teelt ZONDER dekgrond lukt met deze variëteit ook zeer goed!

Een oud, vertrouwd ras. In vroegere tijden was dit een van de vroegst oogstbare. Nog steeds ontstaat na inkuilen een best kropje!

Kroppen telen zonder dekgrond, bv onder zwart folie. Groeit uit tot zeer vaste krop met decoratieve rode bladpunten.

Voor vroege tot middellate teelt met en zonder dekgrond of op hydrocultuur.

Van deze smaakmaker oogst je het malse, iets pittige blad. Ideaal als smaakmaker voor gemengde salades. Je kan ze in elk stadium plukken: zeer jong geplukt (als micro groente) of tot een lengte van 15 cm. Laat de groeitop in leven, de plant groeit gemakkelijk aan, steeds opnieuw zaaien kan ook, je kan bijna de hele winter door oogsten, de planten zijn opmerkelijk vorstbestendig. Tip: ook heerlijk als stamppotje!

De enige Citrusachtige, die in ons klimaat goed overwintert! De stekelige struikjes verliezen ‘s winters hun blad en kunnen tot -20C verdragen. Na de witte (meestal geurige) bloei ontstaan de vrij kleine vruchten die van groen naar lichtoranje kleuren: erg zuur! De schil is heerlijk in confituren en het sap kan heel goed in kook- en bakgerechten. Een aanrader, ook voor bonsai! Dit soort wordt veel gebruikt als onderstam voor andere Citrusachtigen. Ook ontstaan sterke resultaten met kruisingen tussen deze winterkoning en andere citrussen.

Deze wilde meloen is de voorouder van onze bekende watermeloen en groeit in het wild in Afrika; de Kalahariwoestijn staat er vol mee... Enkele duizenden jaren geleden gebruikten de Egyptenaren deze vrucht al! Door al het mondiale gesjouw met zaden is de plant ook verwilderd in Mexico. Het stevige witte vruchtvlees wordt vanwege het hoge pectine-gehalte graag gebruikt voor het aandikken van jam, maar in stukjes gesneden kan je het ook roerbakken, sommige mensen vinden het rauw erg lekker, op zuur (als augurken) is ook erg lekker. In Afrika zijn dieren er gek op en komen in droge tijden op deze manier aan voeding en vocht. Aan de buitenkant lijken de vruchten op een fraaie watermeloen, maar snijd je ze door, dan zie je onmiddellijk het typerende van de Citroenmeloen: wit vruchtvlees en rode zaden! De vruchten zijn na de oogst maandenlang (soms wel een vol jaar) houdbaar.

Deze gigantische meloenen kunnen tot 30 kg wegen en zijn een belangrijke voedselbron in het Midden-Oosten. Botanisch is het een watermeloen, maar de vruchten worden als zodanig niet gebruikt omdat het vruchtvlees pectine bevat. Dat geeft wel een ideale toepassing voor aanvulling en verdikking van jam, ook is het vruchtvlees een fijne toevoeging bij Chutneys, Augurken en als plantaardige vervanging van gelatine.
De vruchten zijn na oogsten lang te bewaren op kamertemperatuur. De smaak is prettig zuur als citroen, uiteraard wel eerst koken.
De plant heeft een enorme groeikracht, verwacht gerust ranken tot 10 meter (!) bij een warme zomer kan je een grote oogst verwachten. De zaden zijn groen, in tegenstelling tot de roodzadige ronde “broer” (072200)

De bekende, gezonde, rode bessen, die na koken met veel suiker een heerlijke toevoeging bij yoghurt, ijs e.d. is! Na de oogst lang te bewaren. De plant vormt een wintergroen struikje met smalle blaadjes en kruipt over de grond. Geef ze veel zon, vochtige, liefst zure grond en niet te veel voeding.

Aan de sierlijk bloeiende struik tot kleine boom groeien roodbruine vruchten, 2 cm lanh, ovaal van vorm. In China is deze boom zeer geliefd! De vruchten worden gedroogd als dadels (heerlijk zoet), vers gegeten, gekookt voor pudding, cake of jam… Het poeder van de gedroogde vruchten is de smaakmaker van "Kochujang" een hete sojasaus. Veel gezondmakende en medicinale toepassingen: energiegevend, spieropbouw, leverstimulatie, weerstand, etc. De plant is geheel winterhard in ons land.

Een sierlijke en weinig bekende, tweejarige plant met mooi groengeel blad en kleine bloempjes in schermen: 70-120 cm hoog. De bloei is vrij vroeg, in mei en juni. Goed te combineren in een border, maar doorwaskervel is ook op zijn plaats in een bostuin (kan tegen schaduw) of zelfs een bloemenweide. De bladeren, jonge scheuten en bloemknoppen gebruik je rauw in salades of gekookt in soepen, stoofschotels enz. Extra mals is de groei onder een bleekpot. De wortels eet je gekookt en hebben een zachte selderiesmaak. De plant begint in de herfst te groeien en de bladeren zijn dus vaak beschikbaar gedurende de winter. Ze hebben een vrij sterke, heerlijk kruidige smaak die aan selderie doet denken. Zelfs de zaden zijn eetbaar en worden gebruikt als vervanger voor peper. Deze makkelijke plant groeit in het wild in Europa en Azië en kan goed tegen (eventueel iets zilte) wind.

In Korea, maar ook in China, Japan en Oost-Siberië wordt dit fraaie plantje gekweekt voor de oogst van de dunne, vlezige wortels, die het 2e of 3e jaar ontstaan. De Doraji of Toraji wordt vers of gedroogd (maar altijd eerst verhit) met andere groente en rijst opgediend: Namul. Maar er wordt ook siroop of likeur gemaakt van de Doraji. Vooraf moet je de wortels weken, wassen, inwrijven met grof zeezout en meerdere keren spoelen.
In de Chinese geneeskunde wordt Platycodon grandiflorus veel aangewend, zie hiervoor de vele informatie op internet.
Wat betreft de sierwaarde:
Het is waarlijk een edelsteen onder de tuinbloeiers met opvallende stervormige, hemelsblauwe klokbloemen, die in de knop eerst opzwellen tot schijnbare ballonnetjes. Ze bloeien van juli tot oktober toe ! De plant groeit redelijk compact: 40-50 cm en wordt ook in bakken aangeplant, zelfs als kamerplantje (in de zomer) of als snijbloem is het plantje populair!
Dek de planten in de winter toe met vruchtbare compost, dan groeien ze vruchtbaar, groot en zullen snel kunnen worden geoogst!

Het blad en de bloemen van alle soorten Dovenetel zijn eetbaar, bloemetjes zijn heel decoratief op de saladetopping en het blad kan ze zowel rauw of als spinazie eten. Heel fijn gesneden is het ongekookte blad een kruidige gezondmaker over gerechten! Het vezelrijke blad bevat veel vitaminen en ijzer. De planten staan ook heel decoratief in een wilde natuurtuin. We mengen voor dit zakje minimaal 2 van de 4 soorten: de Lamium album, L. amplexicaule, L. maculatum en L. purpureum. Dat zijn de Witte Dovenetel, de Hoenderbeet, Gevlekte Dovenetel en Paarse dovenetel.

Niet veel mensen beseffen, dat de decoratieve en zeer smakelijke Drakenvrucht aan een cactus groeit! Kweek deze plant in een flinke pot, die op een pilaartje of tafel kan overhangen. Kwekerijen in de tropen binden 1-3 scheuten aan een stok van 1-3 m hoogte en toppen de planten vervolgens, waardoor productieve boompjes ontstaan. ‘s Zomers mogen de planten buiten in half zon, half schaduw (om inbranden van zon te voorkomen), bij veel regen liefst onder een afdak. ‘s Winters op een lichte, koele plaats tamelijk droog houden: in rust. Na jaren geduldige oogst komen de prachtige, witte bloemen en rozerode vruchten: rijp geplukt is het witte vruchtvlees met zwarte pitjes verrukkelijk: mildzoet, vergelijkbaar met meloen en kiwi!

Eeuwenlang ondergewaardeerd maar nu eindelijk (voorgoed?) op de kaart gezet! Deze pionier van de duinen groeit eigenlijk op alle gronden, van nature echter vooral op kalkrijke grond. Zet een rijtje van 3-5 struiken, er zijn namelijk mannelijke en vrouwelijke planten nodig, die elkaar (door de wind) bestuiven. (Uit het zaad komen zowel mannelijke als vrouwelijke planten, je weet echter helaas niet welke dat zijn...) Na de onopvallende bloei ontstaan de (takkenvol met) bessen in oranjegele, crème of koraalrode kleur. Zowel bladeren, maar vooral de bessen zijn zeer gezond en bevatten veel meer vitaminen dan citrusvruchten zoals sinaasappelen! Maak er sap, elixer of jam van, niet te rijp plukken i.v.m. alcoholvorming.

Deze Amerikaanse, zeer winterharde, bladverliezende en snelgroeiende struik wordt meestal 3-4 m hoog. Na de (heerlijk geurende!) witte bloei groeien goed smakende, zoetzure, knalrode bessen in volle kluwens, dicht tegen het hout van de takken. De bessen kunnen ongezoet van de plant gegeten worden en smaken ook lekker in bijvoorbeeld salades. Zolang het niet vriest kan je blijven oogsten van de plant, zodoende heb je meestal in december nog bessen, welke plant doet ze dat na! De rest is voor de vogels of voor de sier...
Het bijzondere aan de Elaeagnusbes of Olijfwilg is, dat deze stikstof uit de lucht kan opslaan voor slechtere tijden, of als de grond erg arm is...! Geef ze een zonnige tot iets beschaduwde plaats, rijke grond is niet zo geschikt voor deze struiken, het zijn echt pionierplanten die (net als de duindoorn waar ze familie van zijn) zelfs zout en zeer hoge temperatuur goed verdraagt. De bloei draagt bij aan het behoud van de bijenstand: ze zijn er dol op! Plant minimaal 2 struiken voor een goede bestuiving en vruchtzetting.

Dat belooft wat: erwten oogsten van een winterharde struik! De struik heeft fraai geveerd blad en vrolijke gele bloemen, waarna de eetbare peultjes en daarin de kleine zaden ontstaan. Zowel de jonge peultjes (kort koken) als het rijpe zaad (tot gaarheid koken) kunnen worden gegeten en doen qua smaak sterk aan erwten denken. De hele plant wordt in de Chinese geneeskunst gebruikt als behandeling tegen borstkanker e.a. toepassingen. Uiteraard is de toepassing geheel voor eigen verantwoordelijkheid! De struik houdt van goed gedraineerde grond en absoluut volle zon. Zonder snoeien groeit de struik flink uit tot een kleine boom van 6 m, snoeien of oppotten kan deze groei goed beperken.

De nakomelingen van deze paarse frambozen geven een waaier aan planten waaruit je zelf je lekkerste variëteit kunt selecteren na een paar jaar. De meeste zullen paars terugkomen: heerlijke, sappige vruchten en in de zomer oogstbaar!

Een fantastische orangerieplant met enorme groeikracht! Op een hoogte van 2-3 m (met dikke stengels) gaat de plant rijk bloemen met trossen lilaroze pijpvormige bloemetjes. Na de bloei ontstaan schitterende donkere bessen, die goed te eten zijn! Alleen de naam doet denken aan een fuchsia... Geef ze een grote pot en een plek in de zon of halfschaduw, zeer voedzame grond en op tijd water wordt erg gewaardeerd... regelmatig snoeien mag overigens ook, als je de plant te hoog of niet vol genoeg vindt. De plant kan slechts een klein nachtvorstje hebben, zet deze dus op tijd vorstvrij, de plant groeit van oorsprong in Zuid-Mexico tot Panama.