Dit lage kruipplantje is kalkminnend en doet het zelfs bij snijdende, zoute zeewind. De roze lipbloempjes steken eigenwijs uit de bruine bloemhoofdjes en zijn ook bij vlinders en bijen zeer in trek. De bijna ronde tot langwerpige blaadjes zijn heerlijk in de sla of in de soep en al sinds de oudheid in trek! Alle delen van de plant zijn overigens eetbaar, de bladeren goed wassen helpt de iets bittere tannine te verwijderen. Van de bloemen en stengels wordt een olifgroene kleurstof gewonnen. Tenslotte de medicinale toepassingen: die zijn zo talrijk, dat je er (op eigen risico) mee kan experimenteren, kijk maar eens op internet of in geneeskruidenboeken…

ZELDZAME IMPORT!
Deze Zuring uit Midden-Afrika is een erg nuttige plant aldaar omdat de plant zeer goed tegen droogte kan en ook heel veel productie geeft door de uitbundige groei. In Noord-Europa gebruiken we de plant in elk geval als eenjarige, maar met wat extra bescherming lopen de planten in het voorjaar wel weer uit. Het pijlvormige blad wordt op voedzame, vochtige grond heel groot en is heerlijk mals! Kort koken of rauw verwerken in een stamppotje: heerlijk en gezond (mits niet elke dag gegeten, net als bij rabarber). De (meestal rode) stengels worden gekauwd als suikerriet vanwege de zachtzoete smaak. Van de wortels wordt een kleurstof en toevoeging gemaakt om boter geler te kleuren en tegen schiften te beschermen. De uitbundige bloei is vlammend rood als de plant goed in de zon staat en niet teveel water krijgt.
De plant kent ook veel medicinale toepassingen, zie internet.

Veldzuring is de meest gebruikte en meest voorkomende zuring. De planten zijn meerjarig, 50-100 cm hoog, met pijlvormig blad en rode tot roze bloeitrossen. Dat deze gewone wilde soort lastig verkrijgbaar is, verbaast me, daarom telen we het zaad maar zelf, want deze zuring heeft goede papieren wat betreft historie en eetbaarheid. Al eeuwenlang eten de inwoners van de Lage Landen de bladeren van deze zure plant, vooral het jonge blad is heerlijk door salades of in hutspot met krenten en rozijnen (de zgn. zuringpap). Ook in "Paling in het groen" wordt zuring verwerkt. Tenslotte leveren de wortels een goede rode kleur om stof mee te verven, een goede verfplant dus.

Een prachtige, meerjarige plant met fluweelzachte, grijsgroene en naar citroen geurende bladeren. Aan de top van de rode stengels pronken de goudgele trompetbloemetjes. De bloeiende planten leveren zeer geneeskrachtige plantensappen. In een studie geleid door Prof. Nadja Cech op het UNCG, waar een aantal planten werden gescreend voor antibiotische werking, is een van de sterkste reacties verkregen uit deze Oosterse Alkanet. We gaan de eetkwaliteit van bladeren en bloemen ook testen, doe je mee?
De plant bevat in elk geval Pyrrolizidine Alkaloïden om zichzelf te beschermen tegen belagers. Teveel van deze stoffen binnenkrijgen is schadelijk, heel veel planten (vaak kruiden) bevatten deze stoffen. Gevarieerde voeding en geen thee maken van alleen de Alkanet is het advies om schadelijke gevolgen te voorkomen. We weten nog niet voldoende over deze stoffen, maar het vermoeden is, dat kleine hoeveelheden gunstig kan zijn voor onze weerstand.
Een belangrijke aanvullende eigenschap is de goede verfeigenschappen om wol en katoen te kleuren. Verwacht een mooi scala aan beige tinten.

Dit liggende, sterk vertakte dwergstruikje wordt niet hoger dan 15 cm. De fijne, witte, kruikvormige bloemetjes hebben een speels rood tuitje (kusmondje), na de bloei ontstaan kleine rode besjes, die arbutine, looistoffen en flavonglycoside bevatten, geneeskrachtig tegen blaasontsteking. De plant kiemt langzaam en groeit het liefst op droge, zanderige plaatsen. Het gedroogde blad geeft samen met aluin een goede blauwe kleurstof.

Een prachtige en nuttige Noord-Amerikaanse plant! De rode wortel levert rode kleurstof, die Indianen vroeger veel gebruikten. Als geneesmiddel is vooral de alkaloïde Sanguinarine bekend als middel tegen tandvleesontsteking of tegen hoest. De bloemen van dit familielid van de papavers hebben puntig bloemblad en zijn hagelwit van kleur met een geel hartje. De bescheiden hoogte (20 cm) en de voorkeur voor lichte schaduw en humusrijke grond maken deze voorjaarsbloeier tot een fijne tuinplant, die wel wat op een bosanemoon lijkt. Zeer winterhard!

Een meerjarige, fors groeiende plant met gele schermbloemen, die zeer sterk zijn als snijbloem. De hoogte is (afhankelijk van de standplaats) 80-150 cm en de bloei begint in juni met een nabloei tot diep in de herfst. De botanische naam “Tanacetum” is vermoedelijk afgeleid van het Oudgriekse woord “athanasia” dat “onsterfelijk” betekent. Het heeft deze naam waarschijnlijk te danken aan het feit dat de bloemen niet makkelijk verwelken en lang hun gele kleur behouden, maar het kan ook duiden op een soort levensdrank die ervan gemaakt werd. Ook werd boerenwormkruid gebruikt voor het conserveren van lichamen.
De klierharen aan het sierlijk geveerde blad zijn verantwoordelijk voor de typische kamferachtige geur, die een signaal geeft dat de plant wel eens giftig zou kunnen zijn. Welnu, dat is ook zo: de olie, die uit de plant kan worden gewonnen is in principe giftig, een reden waarom het in de Verenigde Staten verboden is om de plant te verkopen (wat natuurlijk onzinnig is, binnen de geneeskunst gebruiken we juist dat gif in de juiste dosering). Mieren houden niet van boerenwormkruid, daarom werd het kruid vroeger wel bij keukendeuren geplant.
Geneeskrachtige eigenschappen: uitwendig kan het gebruikt worden als lotion bij schurft. Wat boerenwormkruid in de schoenen geplaatst zou helpen tegen chronische koorts. In de fytotherapie wordt het gebruikt tegen onder andere artritis en verkoudheid. In de plant komt het giftige thujon voor dat wormafdrijvend (spoel- en lintwormen) is. Verkeerde doses veroorzaken duizeligheid, krampen, buikpijn en kunnen dodelijk zijn.
Verdelgingsmiddel: de etherische oliën uit de plant, zoals triticine, irisine en graminine worden gebruikt in de receptuur voor insectenverdrijvende middelen.
Als voedsel: in kleine hoeveelheden wordt boerenwormkruid vermengd in groenkoeken of ovenkoeken en gebruikt om de smaak van eieren te verbeteren.
Verfplant: de bloem is een dankbare “leverancier” van gele kleurstof.
(bron: o.a. Wikipedia)

Deze meerjarige plant is inheems, maar zeer zeldzaam (en beschermd) in ons land. De plant bloeit in kransjes rondom de stengel met fraaie lilaroze bloemetjes, die veel nectar bevatten en dus erg in trek zijn bij vlinders, bijen en andere insecten. Hoogte 40-50 cm.
De blaadjes en bloemetjes zijn kruidige smaakmakers, vers of gedroogd, door gerechten of rauw door de sla, ook maak je er een heerlijk kruidige thee mee. De smaak heeft tonen van basilicum en tijm.
Bronnen vermelden, dat de plant een goede invloed heeft op de spijsvertering, we lazen ook over wondbehandeling.
Van het blad wordt een bruine en gele kleurstof gewonnen, een goede verfplant dus.

Brandnetels zaaien? Hoe kom je er op! Door de toenemende vraag naar deze veelzijdige plant heb ik een studie gemaakt van alle toepassingen: niet gering… Veel vogels vinden bescherming tussen de 1-2m hoge planten, vlinders en bijen voeden zich, de vezel kan tot stof worden geweven, de bladeren geven een groene kleurstof, de wortels een gele. Het jonge blad kan als spinazie of in de soep worden gegeten. Koken of verhitten doet de stekende werking teniet. Geneeskrachtig: bloedzuiverend, bloedstelpend, vochtafdrijvend, anti-allergisch en zeer voedzaam. Geef ze een beperkte plek om woekeren te voorkomen.

Wat het eerste opvalt is het prachtige, diepingesneden, grijsgroene blad met sterk citroenaroma. Het is een Zuid-Europese plant, die net als lavendel en rozemarijn eigenlijk een struikje (houtig) is, maar bij ons door jaarlijks terug te snoeien zich steeds verjongt. Zet de plant zonnig en niet te nat, dan blijft deze jarenlang je maatje! De iets bittere nasmaak was in de Middeleeuwen reden om de plant te verwerken in vette gerechten voor een betere vertering. Geen verkeerde keuze, want een matig gebruik is goed voor het maag-darmkanaal. Uit de plant wordt een gele verfstof getrokken. In 1792 werd absint, gemaakt van onder andere citroenkruid, uitgevonden door een Franse dokter. Het was bedoeld als een geneesmiddel, maar werd een volksdrank. Het beroemde kruidenbittertje werd een tijd verboden vanwege de rustgevende bijwerking die werd gewantrouwd, een thee getrokken van citroenkruid (en toevoegingen vanwege de smaak) is nog steeds rustgevend. Overdaad schaadt!