Wie wel eens in bergachtig gebied een wild aardbeitje heeft verorberd kan zich de verrassing van de echte, aromatische aardbeiensmaak vast wel herinneren! Deze goed smakende kleinvruchtige soort (geselecteerd voor ons klimaat) is een welkome aanvulling in een tijd van waterige aardbeien.

De naam verklapt het al: dit is (zoals we in Dordrecht zeggen) een reuzenkroot! Lange en vooral dikke kroten met een rozerode kleur. In Engeland een showwinner, vanwege het flinke gewicht van een uitgegroeide biet: 8-10 kg komt voor, in 2009 ligt het record zelfs op 23,1 kg! Maak de grond luchtig en diep los, u kunt ze ook op ruggen telen. Jong oogsten is smullen, maar ook een uitgegroeide reus smaakt fantastisch! Een klant meldde ons: "De Mammouth is bijzonder zoet. Nog zoeter dan een Egyptische platronde vind ik." Culinaire tip: snijd dunne plakjes van deze rood-witgeringde biet en frituur ze tot een heerlijke chips.

Prachtige bloedrode bloemen, dit historische ras is van Hollandse bodem en draagt lange peulen. Heerlijk van smaak, vroeg oogsten! Toch te laat geoogst? Oogst de prachtige droge bonen en kook er een heerlijke bonensoep van.

Deze fraaie droogbonen zijn via Duitsland (Astrid Storm) uit Spanje gekomen, uit het dorpje Algarrobo. De compacte planten bloeien lichtlila, de peulen zijn jong zeer goed eetbaar als sperzieboon en uiteindelijk oogst je de donkerrode zaden met oranje vlekken. Zeer gezonde groei en prima oogst.

Een gezond en fraai streekgewas uit het Spaanse Baskenland! De compacte planten tonen eerst de groene peulen, die jong zeer goed eetbaar zijn als sperzieboon en uiteindelijk oogst je de pikzwarte zaden!

Een klimmend Italiaans ras met kromme, gele peultjes. Voor de liefhebber van een volzadige boon is dit een ware lekkernij, de peul is volkomen vliesloos en zalvig na koken. De rijpe bonen zijn wijnrood met witte spikkels en als droogboontje eetbaar. Late vruchtzetting. Lijkt op het zeldzame boontje 'Sulfer'.

Dit oude ras geeft prachtige blauwe zaden met witte spikkels, die later verkleuren naar zwart met lichtbruine spikkels. De lage planten kunnen iets ranken, maar meestal is geen steun nodig. Vervolgens komen de fraaie, lichtlila bloemetjes. Jong geoogst zijn de peulen van deze boon heerlijk als sperzieboon!

De gelijkenis met de cranberry, maar ook (zoals de naam zegt) met kersenpitten is opvallend! Deze bonen worden vooral geteeld voor de oogst van de droogbonen. In de siertuin misstaan ze trouwens door de violetroze bloei geenszins! Aan de klimmende planten groeien brede, iets gebogen peulen van 11-12 cm lang met elk 7 boontjes. Soms mengen we deze donkerrode met de fraaie lichtbruine ‘Herrenböhnli’.

De Barangeon Nierboon, is een mooie slanke kleine roze/rode boon met een elegante marmering. Deze oude herondekte boon komt uit de vallei van Barangeon, in het noorden van Cher (Frankrijk), en wordt zeer gewaardeerd om zijn smaak.

Culinair
De Barangeon Nierboon blijft stevig en knapperig na het koken en is een zeer smaakvolle boon. Het heeft ook bijzonder interessante voedingskwaliteiten, met een hoog gehalte aan antioxidanten en een hoog eiwitgehalte. Traditioneel gegeten in soep, soms met vlees, maar sinds de jaren 50 ook veel in vinaigrette als maaltijdsalade.

Geschiedenis
Barangeon Nierboon komt niet voor in de archieven van 20e-eeuwse zaadcatalogi; de teelt ervan was beperkt tot het gebied van zijn oorsprong, de Barangeon-vallei, en de zaden werden rechtstreeks tussen tuinders uitgewisseld. Dankzij verzamelde getuigenissen kon de geschiedenis na de herontdekking in 2008 worden gereconstrueerd.

Zijn aanwezigheid in de Barangeon-vallei blijkt dus uit de jaren 1900. De variëteit nam een hoge vlucht in 1940-1950; het werd voornamelijk geproduceerd voor gezinsconsumptie,. Als de oogst goed was, kon deze op de markt worden gebracht, hetzij op kleine lokale markten, of in Bourges of Vierzon. Deze boon was een delicatesse: hij werd eens per maand gegeten en bij feestelijke maaltijden. In Vignoux sur Barangeon bereidde de dorpsherberg het voor op maaltijden voor bruiloften en communies.

In 2008 ontdekte Fanny Moyse, toen twee jaar medewerker van URGC (L'Union pour les Ressources Génétiques du Centre-Val de Loire), het bestaan van dit ras ... bij haar grootvader! Er volgde een lang werk van het verzamelen van getuigenissen, zaden, en kweektesten. Het ras is in 2017 door de URGC in de catalogus opgenomen.

Plant
Het is een krachtige variëteit. De variëteit is een stamboon (laagblijvend), maar de planten hebben soms klimneigingen! De peulen zijn groengeel, roze gevlekt. De zaden zijn roze gemarmerd met rood wanneer ze worden geoogst; de kleur veranderd dan in de loop van de tijd naar rood, gemarmerd met donkerder rood.

Stamdroogboon. Dat niet elke bruine boon hetzelfde is bewijst dit oude traditionele Hollandse ras. De bonen hebben eivormige tot ronde zaden. Opvallend sterke planten geven een hoge productie. De smaak is overheerlijk (als je tenminste van bruine bonen houdt…) Naast gebruik in hoofdgerechten ook geschikt om te koken tot soepboon.

Geschikt voor chili-con-carne, soep en andere gerechten. Laag gewas.

De lage planten (stam- of stoelbonen) krijgen groen-gevlekte peulen, die na drogen een sieraad zijn voor de herfsttafel: felrozerood met crème spikkels. De droge bonen zelf zijn crème met rozerode spikkels, het zijn deze spikkels die net als kievitseieren hebben geleid tot de Nederlandse naam. Het gebruik en de bereiding is gelijk aan de bekende bruine bonen, de smaak is zachter en fijner. De bonen blijven heel na het koken. Zowel uiterlijk als smaak maken deze boon wereldwijd zeer populair, maar niet in het minst in Italië onder de naam Borlotto / Borlotti.

ECO GETEELDE ZADEN! Deze lage boon wordt (jong) als gehele peul of (rijper) gedopt gegeten. De peulvorm is breed en kort. De kleur is opvallend roodbruin gevlekt, in rijp stadium wit met felrode vlekken. Vanwege deze kleur zeer populair voor de sier! De bonen zijn eveneens fraai gekleurd: wit met felrode tekening. Populair in Italië vanwege de unieke smaak! Lage plant.

Buckskin is een heerlijk romige, lichtbruine tot warmgele droogboon die veel heeft gereisd: hoewel hij ongetwijfeld zijn reis begon in Mexico, vond hij uiteindelijk zijn weg naar Zweden en werd in de jaren 1800 door Zweedse immigranten naar Buckeye (Montana) gebracht. Soms werd de boon wel 'Yellow Indian Woman' genoemd, het is een krachtig groeiende boon voor het korte seizoen die vele handen vol peulen vormt aan laagblijvende planten.

Buckskin is een betrouwbare hoogproductieve boon gebleken voor Noordelijke klimaten. Deze boon, die vroeg rijpt en gelijkmatig droogt, presteerde goed in proeven met droge-droog-boeren in zowel de Willamette-vallei in Oregon als de Snoqualmie-vallei in de buurt van Seattle, Washington. De peulen houden de bonen goed vast tijdens de oogst en zijn toch gemakkelijk te dorsen. Het is altijd vrolijk om de (dan nog) felgele bonen in de herfst uit de hoop puin te zien zeven.

Er zijn veel bonen om uit te kiezen, maar dit is de boon waar mensen altijd voor terugkomen. Buckskin heeft een vlezige textuur die tegelijk stevig en romig is en zijn vorm behoudt tijdens het koken. Het doet in veel opzichten denken aan een limaboon. Met een op zichzelf staande smaak belichaamt deze boon een rijkdom die maar weinig bonen kunnen evenaren. Geniet gewoon als gekookte bonen met een beetje knoflook, verwerk ze in een hartige succotash, laat ze zwemmen tussen wintergroenten in een stevige soep op koude avonden, of bak ze in traditioneel maïsbrood. Past ook goed bij roomsauzen of gestoomde bladgroenten zoals boerenkool.

Een prachtig oud ras met laag gewas, dus een zgn. stamdroogboon. De hommel onder de bonen, doet zijn naam eer aan: groot formaat droogboon met leuke tekening! Heerlijk in de bonenschotel of in/als soep.

Uit zeer oude Italiaanse traditie komt deze (voor ons) tamelijk onbekende witte boon van het Cannellini of Cannellino Type. Het is een stamboon, dus maximaal 50-60 cm hoog en hoeft geen steun. De boon is heel jong geplukt bijzonder smakelijk als naald- of sperzieboon, een veel gebruikte toepassing in Italië is het vers doppen van de boontjes, (voordat ze droog zijn dus) zoals de Fransen doen met Flageoletboontjes. Uiteindelijk kunnen ze ook worden geoogst als droogboon, als de rechte peulen van groen naar wit rijpen, ze danken er de Engelse naam 'White Long Bean' aan. Het oogsten gaat heel gemakkelijk, de helften laten gemakkelijk los. Bij droog weer lukt het zelfs om een potje onder de bonen te houden en de boontje erin te tikken! In Italië is ook deze witte droogboon zeer populair, bijvoorbeeld in minestrone, de smaak is iets notig en het mondgevoel zeer romig. De boon zet zich in volume 2-3x uit na inweken in water!

Deze pikzwarte bonen zijn zowel vers (er komen groene, gespikkelde en paarse peulen voor) als doorgerijpt als zwarte (droog)bonen te eten. De verse peulen zijn opmerkelijk mals met een te verwaarlozen draad. De Cherokee Indianen namen deze boon mee op hun zware mars naar Oklahoma, de zgn. Trail of Tears, een verplichte verhuizing, die duizenden mensenlevens heeft geëist. In 1977 is deze boon door (wijlen) Dr. John Wyche aan Seeds Savers Exchange gegeven. Zijn voorouders namen als Cherokee Indianen deel aan die dodenmars. Deze bonen klimmen (vaak halfhoog) en zijn dus een prachtig symbool bij het zaaien van de “3 zussen”: maïs, pompoenen en bonen. Zie bijvoorbeeld: www.reneesgarden.com class="desc-group">Droogbonen worden op verschillende manieren geoogst. Sommige rassen zijn met gehele peul ook eetbaar, anderen kunnen alleen vers of (gerijpt) droog gegeten worden. Tip voor het opslaan van droge bonen: om uitkomen van eventuele eitjes van de bonenvlieg te voorkomen plaatst u de goed gedroogde bonen 24 uur in de vriezer.

Een veelzijdige en zeer smakelijke boon! Het eerste wat opvalt zijn de glanzende, pikzwarte, ronde zaaiboontjes! De plant geeft platte bonen van 13 cm lang en 18 mm breed. De jong geplukte boon is draadloos, heerlijk mals en bijzonder smakelijk! Doorgegroeid kan de boon vers worden gedopt of (nog rijper) kunnen de zwarte boontjes droog worden geoogst: zo ontstaat de zeer gewilde uiterst donkere droogboon. 'Coco Noir' staat bekend om de bestendigheid tegen droge grond en warme zomers.

Via Astrid Storm bereikte ons deze fraaie rood-wit gevlekte boon uit de Jacob-Cattle-groep. De lage planten hebben een stevige plantopbouw, geven lange peulen met een zeer goede oogst.

Beeldschoon, gespikkeld droogboontje uit Polen, gekocht in een plaatsje aan de rivier de Dunajec. Dit Poolse boontje wordt al minstens decennia geteeld in de streek rond het Pieniny-gebergte. Het is een klimmer, die 180-200 cm hoog wordt, krijgt groene peulvruchten en is witbloeiend. De boon is deels donkerpurper, deels wit met donkerpurperen spikkels.
De bevindingen van een klant:
Ik heb de droogwinner Dunajec gekweekt en op het zakje staat: “de smaak horen wij graag van u”... nou die is geweldig! Wij hebben er soep van gekookt met een heerlijke zachte smaak.

Dit zeldzame lage (niet klimmende) boontje is uit de vergetelheid gered door enthousiaste bonenverzamelaars! Het Eksterboontje is een droogboontje en een naaldboontje in één. Zeer jong geplukt oogst je een mals en verfijnd naaldboontje met een heerlijke bite. Verder gerijpt kan je de peulen doppen of dorsen, zodat de fraaie droge boontjes eruit komen: half zwart en half wit met zwarte spikkels. Deze smaken heerlijk met een zacht “creamy” mondgevoel. De groei is gezond en de oogst zeer groot! In Frankrijk was dit boontje al rond 1900 bekend onder de naam ‘Superlative’ (dat zegt wel iets...) en de Engelsen houden het op Magpie (=Ekster).

Bekende Spaanse witte boon met een speciale vorm: vrij recht en langwerpig als een kort schoolkrijtje. Droog zijn ze 2,5 cm lang en 7 mm dik, gekookt zetten ze nog wat extra op. Oorspronkelijk komt deze klimmende boon uit Noord-Spanje (Asturias), wij verkopen de oorspronkelijke boon, die hier en daar erg duur verkocht wordt. Maak er een heerlijke Fabada van (recepten zie internet)! Ze smelten fluwelig op de tong…

De bonen worden groen als doperwten gedopt, of later als droge boon geoogst. Aromatische Franse lekkernij. Lage plant.

Uit oude Friese traditie! Deze crèmegele lage droogboon heeft een zachte schil en is ideaal als soepboon, maar wordt ook graag met een stukje spek gegeten. De zachte, romige bonensmaak van de soep wordt traditioneel gecombineerd met veel soorten kruiden en bouillons.

Uit oude Friese traditie! Deze crèmegele droogboon is van oorsprong een lage stamboon, maar op een bepaald moment (we weten niet wanneer) ontstonden er spontaan klimmende bonen, daar is ook mee doorgeteeld. Zo heb je per m² meer oogst en doordat de wind vrij door het gewas kan waaien, krijgen stokbonen niet snel te kampen met schimmelziekten. De geoogste bonen hebben een zachte schil en zijn ideaal als soepboon, maar worden ook graag met een stukje spek gegeten. De zachte, romige bonensmaak van de soep wordt traditioneel gecombineerd met veel soorten kruiden en bouillons.

Dat heb je met bonen, die uit een oude traditie komen, overal krijgen ze een andere naam en niemand weet de oorsprong meer. Een klimmende boon, die zowel vers (de gehele peul) als droog kan worden geoogst. De peulen zijn vrij plat en breed en ongeveer 12 cm lang, de bonen hebben bij rijping een prachtige kastanjerode tekening rond de navel. Late zaai is mogelijk, dit ras rijpt bij kouder weer nog prima na. De bekende Engelse schrijver Mat Coward is lovend over dit rasje: “One of my most reliable, heavy-yielding and useful garden crops is a type of climbing bean which I originally got a few years ago fro the Heritage Seed Library. I'm not sure whether it gets its name from its fat, round seeds or as a corruption of "pie" as in piebald - the two-tone beans are very attractive. You can eat the young pods whole, as French beans, but that would be a bit of a waste. I let them grow on to near maturity, when the beans are fully formed and coloured and the pods are starting to turn yellow and floppy.
At this state, I shell the beans and freeze them for use in cooked dishes through the winter. They freeze perfectly, retaining their floury, meaty texture. If you don't have a freezer, simply leave the pods on the plants until they are crisp and store the pea beans as dried beans for boiling.”

Lekker ouderwets droogboontje met citroengele kleur. Kookt tot een heerlijk romige soep. Lage plant.

Uit oude Groningse traditie! Deze gele droogboon heeft een zachte schil en is ideaal als soepboon, kookt dus snel tot pap. De zachte bonensmaak combineert met veel soorten kruiden en bouillons, de ideale basis voor een voedzame soep.

Stamdroogboon (dus laag blijvend). Een zeer smaakvolle droge boon op vroege afrijping geselecteerd. Oorspronkelijk ontwikkeld middels klassieke plantenveredeling in Canada door het Kentville Research Station te Nova Scotia. Goede opbrengst en ook zeer geschikt als soepboon. Attractief!

Stamdroogboon. Een prachtig, historisch ras waarvan de oorspronkelijke beschrijvingen reeds terug gaan tot voor 1880. Afkomstig van een Amerikaanse verzamelaar, eigenlijk onbekend in Noord-Europa, maar doet het bij ons toch erg goed zo bleek uit meerdere jaars beproevingen. De goede smaak, fraaie uiterlijk (creme met wijnrode vlekken) en vrij ronde zaadvorm maken dit ras tot een welkome telg in de Vreeken-familie….

Dit zeldzame, bijzonder gekleurde boontje kent zijn oorsprong in Zuid-Oost-Europa (onze vindplaats: Rodopen in Bulgarije). Als jonge boon is het een lekkere sperzieboon, uitgerijpt oogst je de prachtige boontjes: wit met een moccakleurig veld en daarin kersrode streepjes… Daarom hebben wij deze naam eraan gegeven. Alleen de kleur al brengt je op culinaire ideëen! Een vrij laat rijpende stokboon: klimmend dus. Uiteindelijk komt deze boon uit Amerika, de gelijkenis met de eveneens late ‘Papa de Rola’ of ‘Dove's Breast’ is treffend. ‘Indian Shield Figure’ of ‘Hidatsa Shield Figure’ is iets afwijkend van kleur en w.s. vroeger oogstbaar.

Een zeer oud, historisch, Nederlands, Gronings ras, geliefd vanwege de fijne witte boontjes. Het zijn klimmende bonen (stokbonen), dat betekent: niet bukken met plukken en een grote oogst. We kunnen jaarlijks maar weinig kopen, dus wees er vroeg bij!
Onze kweker vertelde het volgende mooie verhaal: de bonen heb ik ongeveer in 1970 gekocht op een landbouwbeurs in Warffum. Een oude man maakte me er op attent, hij vertelde me over deze ‘Oldambster Witte’ (spreek uit: ol-dambster). De groene peulen laat je drogen aan de plant tot ze wit zijn. Vervolgens kunnen ze gedopt worden, goed drogen, een weekje in de vriezer (tegen het uitkomen van de eitjes van de bonenkever) en vervolgens koel bewaren. Het is in Groningen een delicatesse en met Nieuwjaarsdag worden ze uit traditie gegeten, verder de hele winter door. (commentaar: Grappig, deze traditie komen we ook tegen in de VS met de Cow Peas, ook een soort droogboon). Deze “Grunninger Dreuge Boon” maken we als volgt klaar: oudejaarsdag in de week zetten, ‘s morgens even afspoelen, tegen 11.00u op een zacht vuur zetten met een stuk spek, verse worst en een droge bink (gepekeld bovenbeen van het varken). Zonder de droge bink moet er wel wat zout bij, samen met een meelderige (=bloemige) aardappel is het een koningsmaal!

Bonen, die minder winderigheid veroorzaken is groot nieuws! Primbonen werden ontwikkeld door de oude Engelse veredelaar Dr. Colin Leakey. In Chili vond hij Manteca bonen, waar de zuigelingen kennelijk geen darmkrampjes van kregen. Hij maakte deze genetisch unieke boon geschikt voor ons klimaat. Een leuk en vooral ook erg lekker crème-groenachtig boontje in een bijna ronde vorm.

Een echt traditioneel Fries ras uit de Friese Wouden (Wâlden). Het ras dreigde uit te sterven, maar o.a. door de activiteiten van de Stichting Wrâldfrucht ligt deze mooie droogboon weer op ons bord! De kleur is violetrood tot donkerbruinrood met rozerode spikkels. De smaak is aangenaam pittig en de boon is na de kook tamelijk stevig. Traditioneel worden de ‘Reade Krobben’ gegeten met uitgebakken gerookt spek en spekvet, soms aangevuld met een lepel azijn. Tegenwoordig worden er bovendien vaak appelmoes en gebakken uien bij geserveerd. Een heel mooi overzicht van moderne en traditionele recepten is te vinden op de website www.waldpyk.com Uiteraard kunnen de bonen ook jong geoogst en als sperziebonen gegeten worden. Een enkel draadje zou de peul wel kunnen hebben. (tekst en foto’s uit www.doedestreekproef.nl) class="desc-group">Droogbonen worden op verschillende manieren geoogst. Sommige rassen zijn met gehele peul ook eetbaar, anderen kunnen alleen vers of (gerijpt) droog gegeten worden. Tip voor het opslaan van droge bonen: om uitkomen van eventuele eitjes van de bonenvlieg te voorkomen plaatst u de goed gedroogde bonen 24 uur in de vriezer.

ZELDZAAM BONENRAS!
Een zeer vruchtbare, klimmende boon, waarvan je de peulen vers kan doppen (als een flageoletboon) of geheel droog kan oogsten. De verse boontjes zijn helderblauw, verwacht 6 boontjes per peul en de droge boontjes worden bijna zwart en zijn dan uiteraard lang te bewaren.
Deze prachtige, roze bloeiende boon is door spontane kruisingen ontstaan op het seedsaver veld van Lisa Bloodnick in Apalachin (Bloodnick Farm). Onze Nederlandse kweker vermeerderde het ras verder voor ons... Na enig experimenteren vond Lisa in 2018 dat het ras zuiver genoeg was. Het was een erg nat jaar en ‘Sacre Bleu’ bleek als enige nauwelijks last te hebben van schimmel, wat een prettige eigenschap is voor een boon, die geheel rijp moet worden geoogst!

De grote peulen (20 cm) dragen een flink aantal bonen. Deze stokoude klimmende variëteit is misschien al vanaf de 17e eeuw in Italië ontwikkeld en in de 18e eeuw in Frankrijk gesetteld. Nog steeds is dit ras zeer geliefd vanwege de verfijnde smaak en de zachte zaadhuid. Jong geoogst is de boon als zachte draadloze sperzieboon bijzonder lekker.

Grote, witte, platte bonen... Proef de subtropen met deze grote Spaanse bonen. De klimmende planten groeien snel en de bonen rijpen vroeg (90 dagen).

Zoals de naam al verraadt, komen de Tarbais boontjes uit de Franse regio Tarbes. Ze werden vroeger (in navolging van de bewoners van Amerika, waar de boon vandaan komt) ook in Frankrijk samen met maïs geteeld, zodat de bonen een steuntje hadden aan de maïsplant. De naam “maïsboon” was vrij gebruikelijk in die tijd... De toptijd van dit oude ras was eind 19e eeuw, toen er bijna 19.000 ha van geteeld werd! Nu wordt deze droogboon vanwege zijn zeer verfijnde smaak (smelt op de tong...), dunne huid en lichte verteerbaarheid sinds 1986 weer professioneel geteeld voor liefhebbers en betere restaurants, veel Fransen kennen dit ras en kweken deze in eigen tuin.

Dit geldt als een van de mooiste droogbonen, voorzover dit objectief te bepalen is natuurlijk... De gele, slanke zaden zijn allemaal verschillend getekend met prachtige, bruinrode cirkellijnen. Heerlijke, rijke smaak met een mooie zachte textuur.

Milde, smakelijke droge laagblijvende (stam)boon. Traditioneel oud ras uit Vermont in New Engeland (VS). Doet het echter ook heel goed in Nederland/Noord-Europa. Geniet van de bijzondere kleur: zalm tot roze zaden met wijnrode spikkels. Sterke planten met goede opbrengsten. Ook geschikt als soepboon. Dit ras uit oude tijden werd jarenlang door Amerikaanse bedrijven gevoerd als paradepaardje.

Het Wieringer boontje groeide al op Wieringen toen het nog een Zuiderzee-eiland was! Het prachtige droogboontje was eigenlijk zo goed als verdwenen, maar dankzij een naar de VS geëmigreerde Wieringer familie is het boontje weer teruggebracht: dankzij de ijver van Eb de Vries is het boontje weer beschikbaar! Sindsdien wordt dit fijne boontje gekoesterd vanwege uiterlijk: wit met een grote, lichtbruine vlek rond de navel en de smaak: stevig en verfijnd. Het gewas is struikvormig tot middenhoog klimmend (60-150 cm hoog) en geeft een grote oogst. Zeer jong geoogst wedijvert het boontje met menig naaldboontje!

Waar de eerste draadloze boon vandaan komt is in de nevelen der historie gehuld. Zeker is, dat dit draadloze ras al in Noord Amerika bekend was in 1810 en afkomstig van Duitse immigranten. Amerikanen vonden het ontdraden van boontjes kennelijk een typisch huisvrouwenklusje, omdat dit ras weinig tot geen draad heeft ontstond de gekscherende naam "Lazy Housewife"… maar ja, de wasmachine bestond nog niet eens! Overigens geeft de plant een grote oogst aan lange, vlezige bonen, die vers of als droogboon gegeten worden/werden. De droogbonen zullen gemakkelijk stuk koken, rustig laten sudderen dus.

De (ook in het buitenland) beroemde Hollandse witte bonen. Laagblijvend met zalvende smaak.

Een zeer bijzonder, kleurrijk en uniek mengsel van (oude) bonen(land)rassen, cultivars en kruisingen daarvan, uit alle windstreken van de wereld! Uit o.a. Korea, China, Kenia, VS, Zuid-Europa, voormalige Oostblok, enz., enz. Uit de nazaten van honderden kruisingen, zijn voor Noord-West Europa geschikte typen geselecteerd en beproefd. Het betreft dus een zeer unieke en uiterst brede variatie van bonenzaden, waarvan de planten wel goed beproefd zijn en onder de Hollandse omstandigheden geteeld kunnen worden. Ideaal geschikt en leuk om uw eigen favoriete selectie uit te ontwikkelen ! Markeer hiertoe de beste, mooiste of meest unieke planten en ontwikkel zo uw eigen huisselectie! Ongetwijfeld zult u tussen deze collectie ook een aantal typen aantreffen die uiterst geschikt zijn voor gebruik als verse- of sperzieboon. De resterende planten kunt u oogsten en aanwenden voor een dan wel zeer unieke bonensoep! Als “ornament” zijn de zaden –bijvoorbeeld in een glazen fles- een attractieve blikvanger. Kortom: warm aanbevolen.

Deze boon wordt (zeer jong) als gehele peul, maar meestal gedopt gegeten. De peulvorm is breed en kort. De kleur is opvallend roodbruin gevlekt, in rijp stadium geel met felrode vlekken, populair bij bloemisten! De bonen zijn crèmegeel met felrode tekening. Populair in Zuid-Europa en steeds bekender in onze keuken.

Deze geweldige winterbloemkool werd in 1982 in Co. Dublin verzameld bij een oudere boer en produceert prachtige kolen. Kim Tyler vertelde: "Het is jaar na jaar super betrouwbaar, ik kan me niet herinneren wanneer ik zaad van jullie heb ontvangen, maar het is de enige bloemkool die ik nu kweek, het is zo goed!" De oogst van deze overwinterende bloemkool is rond Saint Patrick’s Day: 17 maart.

De Nora-pepers zijn rood tot donkerrood van kleur en zijn bijna bolrond, maar iets taps toelopend. De planten worden rond de 60 cm hoog. Nora is in verse vorm heel smakelijk en wordt graag gebruikt als vulpepertje, ze zijn maar een tintje heet, dus goed voor de beginners... Uiteraard wel de zaden en zaadlijsten eruit snijden.
Dit was een van de vele pepertjes die Columbus meebracht uit de Nieuwe Wereld. Er wordt gezegd dat hij het achterliet bij monniken in het Yuste-klooster, die het vervolgens verspreidden onder hun broeders in de gemeente La Nora in Murcia in het land Spanje. Het belangrijkste teeltgebied van de Spaanse Nyora- of Nora-pepers ligt in de Valenciaanse regio Guardamar. Het wordt daar voornamelijk gebruikt om een gedroogd Spaans paprikapoeder te maken, genaamd Pimenton, dat licht pittig is. Dit poeder wordt gebruikt om veel gerechten op smaak en (rode) kleur te brengen. Het is het hoofdingrediënt in Bacalao a la Vizcaina, een kerstgerecht van kabeljauw en aardappelen. Ze worden ook gebruikt om worsten op smaak te brengen, toegevoegd aan Paella-stoofpot en worden veel gebruikt in Romescu-saus.

De grootste halloweenpompoen die bestaat. Bolrond, oranje, stevige steel, dus alle eigenschappen van de gewone rassen, maar deze kan 25-100 kg wegen!
De rankende planten geven 2-4 vruchten per plant.

De pompoenen, die uit dit zaad komen zijn verrassende show winnaars: ze worden allemaal zeer groot (als je een beetje je best doet) en verschijnen in oranje, geel, (blauw)grijs of groen. Hoewel het vruchtvlees eetbaar is, zullen het geen smaaktoppers worden.

Bolvormig en rond als een bol, met een zoete, milde smaak en stevig vruchtvlees – een ware traktatie! Verbluffend mooi, elegant rond en resistent tegen plagen en ziekten. Een uitstekende keuze voor een beginner en groeit snel, zodat je binnen 30 dagen je eerste oogst kunt binnenhalen.