Planten en Schimmels - Fruit

De mispel vormt een kleine boom, die ongeveer 4-5 m hoog kan worden. Ze bloeit in mei en juni met ongeveer 4 cm grote, crèmewitte bloemen. De mispel kwam in Duitsland verwilderd veel voor in de bossen, waardoor men dacht dat de boom daar inheems was, wat in de naam M. germanica tot uitdrukking komt.
1000 v.Chr. werd de mispel al in Noord-Iran aangeplant en kwam 700 v.Chr. naar Griekenland en 200 v.Chr. naar Rome. De mispel is door de Romeinen verder verspreid. Het was een zeer belangrijke vrucht tijdens het Romeinse Keizerrijk en Middeleeuwen nog voor de introductie van andere fruitsoorten in West-Europa. Ze werd in de Middeleeuwen vooral in Frankrijk en Duitsland aangeplant en in de Nederlanden in kloostertuinen. De vrucht is nu veel minder algemeen dan vroeger, maar wint momenteel weer iets aan populariteit, niet in het minst omdat deze vol zit met vitamine C en goed is voor de maag en voor de spijsvertering.
De boom vormt droge, kleine, harde, goudbruine vruchten, die in oktober rijpen, maar dan nog ongenietbaar, melig en wrang, zijn. In het najaar (meestal na de eerste nachtvorsten, maar dat is voor de rijping niet nodig) worden ze zacht en bruin en dan kunnen ze na een poosje wel gegeten worden. Aanbevolen wordt om ze in oktober of november te plukken, zodra de eerste vruchten beginnen te vallen. Je kan ze dan met de bovenkant naar onderen enkele weken bewaren op een koele plaats. De vruchten worden 'beurs', waarbij de kleur via een fermentatieproces (het bletten) verandert van groen-wit naar donkerbruin en de smaak zoet weeïg proeft. Voor sommigen is de mispel een lekkernij. Het gezegde: "Zo rot als een mispel" slaat dus in feite op een lekkernij. Als de mispel zacht is, is hij maar een paar dagen houdbaar, omdat hij dan gemakkelijk kan gaan beschimmelen en echt gaan rotten. Rijpe mispels kan je wel invriezen, ingevroren onrijpe vruchten worden niet meer rijp. (tekst bewerkt uit Wikipedia)

De mispel vormt een kleine boom, die ongeveer 4-5 m hoog kan worden. Ze bloeit in mei en juni met ongeveer 4 cm grote, crèmewitte bloemen. De mispel kwam in Duitsland verwilderd veel voor in de bossen, waardoor men dacht dat de boom daar inheems was, wat in de naam M. germanica tot uitdrukking komt.
1000 v.Chr. werd de mispel al in Noord-Iran aangeplant en kwam 700 v.Chr. naar Griekenland en 200 v.Chr. naar Rome. De mispel is door de Romeinen verder verspreid. Het was een zeer belangrijke vrucht tijdens het Romeinse Keizerrijk en Middeleeuwen nog voor de introductie van andere fruitsoorten in West-Europa. Ze werd in de Middeleeuwen vooral in Frankrijk en Duitsland aangeplant en in de Nederlanden in kloostertuinen. De vrucht is nu veel minder algemeen dan vroeger, maar wint momenteel weer iets aan populariteit, niet in het minst omdat deze vol zit met vitamine C en goed is voor de maag en voor de spijsvertering.
De boom vormt droge, kleine, harde, goudbruine vruchten, die in oktober rijpen, maar dan nog ongenietbaar, melig en wrang, zijn. In het najaar (meestal na de eerste nachtvorsten, maar dat is voor de rijping niet nodig) worden ze zacht en bruin en dan kunnen ze na een poosje wel gegeten worden. Aanbevolen wordt om ze in oktober of november te plukken, zodra de eerste vruchten beginnen te vallen. Je kan ze dan met de bovenkant naar onderen enkele weken bewaren op een koele plaats. De vruchten worden 'beurs', waarbij de kleur via een fermentatieproces (het bletten) verandert van groen-wit naar donkerbruin en de smaak zoet weeïg proeft. Voor sommigen is de mispel een lekkernij. Het gezegde: "Zo rot als een mispel" slaat dus in feite op een lekkernij. Als de mispel zacht is, is hij maar een paar dagen houdbaar, omdat hij dan gemakkelijk kan gaan beschimmelen en echt gaan rotten. Rijpe mispels kan je wel invriezen, ingevroren onrijpe vruchten worden niet meer rijp. (tekst bewerkt uit Wikipedia)

De mispel vormt een kleine boom, die ongeveer 4-5 m hoog kan worden. Ze bloeit in mei en juni met ongeveer 4 cm grote, crèmewitte bloemen. De mispel kwam in Duitsland verwilderd veel voor in de bossen, waardoor men dacht dat de boom daar inheems was, wat in de naam M. germanica tot uitdrukking komt.
1000 v.Chr. werd de mispel al in Noord-Iran aangeplant en kwam 700 v.Chr. naar Griekenland en 200 v.Chr. naar Rome. De mispel is door de Romeinen verder verspreid. Het was een zeer belangrijke vrucht tijdens het Romeinse Keizerrijk en Middeleeuwen nog voor de introductie van andere fruitsoorten in West-Europa. Ze werd in de Middeleeuwen vooral in Frankrijk en Duitsland aangeplant en in de Nederlanden in kloostertuinen. De vrucht is nu veel minder algemeen dan vroeger, maar wint momenteel weer iets aan populariteit, niet in het minst omdat deze vol zit met vitamine C en goed is voor de maag en voor de spijsvertering.
De boom vormt droge, kleine, harde, goudbruine vruchten, die in oktober rijpen, maar dan nog ongenietbaar, melig en wrang, zijn. In het najaar (meestal na de eerste nachtvorsten, maar dat is voor de rijping niet nodig) worden ze zacht en bruin en dan kunnen ze na een poosje wel gegeten worden. Aanbevolen wordt om ze in oktober of november te plukken, zodra de eerste vruchten beginnen te vallen. Je kan ze dan met de bovenkant naar onderen enkele weken bewaren op een koele plaats. De vruchten worden 'beurs', waarbij de kleur via een fermentatieproces (het bletten) verandert van groen-wit naar donkerbruin en de smaak zoet weeïg proeft. Voor sommigen is de mispel een lekkernij. Het gezegde: "Zo rot als een mispel" slaat dus in feite op een lekkernij. Als de mispel zacht is, is hij maar een paar dagen houdbaar, omdat hij dan gemakkelijk kan gaan beschimmelen en echt gaan rotten. Rijpe mispels kan je wel invriezen, ingevroren onrijpe vruchten worden niet meer rijp. (tekst bewerkt uit Wikipedia)